หลังจากนั้นอันนาก็หยิบกีตาร์ขึ้นมาเล่นอย่างชำนาญตลอดเวลาที่เธอตาบอด เธอก็เลือกที่จะใช้เสียงดนตรีบำบัดจิตใจของตัวเองไปด้วยเลยทำให้เธอคุ้นชินกับพวกมัน ทุกคนที่อยู่ในชมรมตอนนี้ได้ฟังก็ต่างพากันเพลิดเพลินกับเสียงเพลง
“เพราะจังเลยครับ”
อันนาเงยหน้ามองคนที่เข้ามาทักทายพร้อมกับยื่นน้ำดื่มให้เธอ ชายหนุ่มแปลกหน้าร่างสูงโปร่ง หุ่นดี หน้าตาก็ดูหล่อนะถ้าไม่เทียบกับใครบางคนที่เธอรู้จัก
“ขอบคุณค่ะ”
แม้จะไม่รู้ว่าเขาเป็นใครเธอก็เลือกจะรับน้ำที่เขายื่นมาให้แล้วเอามาวางลงไว้ข้างๆ ตัว
“น้องชื่ออันนาใช่ไหมครับ”
“ค่ะ ว่าแต่ทำไมคุณถึงรู้จักอันเหรอคะ?”
“เรียกพี่เคนก็ได้นะครับ พี่เป็นรุ่นพี่ที่เล่นบอลกับพอร์ชนะ”
“อ่อค่ะ” พอได้ยินชื่อของเพื่อนสนิทเธอก็สบายใจจะพูดกับเคนมากขึ้น
“พี่ได้ยินว่าอันนากับพอร์ชเป็นเพื่อนสนิทเหรอครับ” เพื่อไม่ให้เสียโอกาสเคนเลยรีบชวนเธอพูดเรื่องอื่นต่อ
“ค่ะ”
“ถ้างั้นพี่คุยกับน้อ
