“ทำไมถึงดื้อจังเลยเรานะชอบทำให้พอร์ชเป็นคนบ้าหรือยังไง”
แสงแดดยามเช้าอบอุ่นตอนนี้ยังไม่เท่าชายหนุ่มกับหญิงสาวที่นอนกอดก่ายกันอยู่บนเตียง แม้ว่าอีกไม่นานจะถึงเวลาทำงานของทั้งสองแล้วแต่ก็ไม่ได้ดูรีบร้อนเลยสักนิด
“อันไม่ได้ดื้อ”
“แล้วที่แอบหนีเที่ยวเขาเรียกว่าอะไร...ทำไมไม่บอกพอร์ชบ้างว่าจะไปไหนหรือเพราะพอร์ชเป็นแค่เพื่อนเหรอถึงไม่มีสิทธิ์รับรู้เรื่องที่อันทำ”
ความหลังจากคำพูดที่เคยฟังใจทำให้พอร์ชต้องถอนหายใจยาว แม้ว่าเขากับเธอจะมีความสัมพันธ์ทางกายกันแล้วแต่ความคิดของเธออาจจะไม่เปลี่ยนแปลงไปก็ได้ ความของคนเรามันเปลี่ยนง่ายๆ ที่ไหน ดูเขาขนาดตั้งใจว่าจะเปลี่ยนให้เธอเป็นแค่เพื่อนยังใช้เวลาเกือบทั้งชีวิตทำไม่ได้เลย
“ไม่ใช่นะอันไม่ได้คิดแบบนั้นเลย แต่ที่ไม่ได้บอกเพราะกลัวว่าจะกวนพอร์ช ก็พอร์ชบอกอันว่าต้องเคลียร์งานไม่ใช่เหรอถ้าบอกอันเชื่อเลยว่าพอร์ชต้องเป็นห่วงและไม่มีกะจิตกะใจทำงานแน่” เธออ
