ณ คอนโดหรูแห่งหนึ่งกลางเมืองกรุง คนที่เพิ่งขอคบสาวเป็นแฟนครั้งแรกในชีวิตนอนยิ้มกับเพดาน โคมไฟ ประตู หน้าต่าง ผ้าม่านนัยน์ตาเลื่อนลอยมองเห็นอะไรก็ยิ้มไปหมดใบหน้าสวยหวานวนเวียนอยู่ในห้วงคำนึงกลิ่นอายหอมละมุนยังผลให้เผลอสูดลมหายใจยาว แล้วพริ้มตาหลับลงอย่างสุขใจ
“มีแฟนแล้วนะโว้ย! ไอ้กระต่ายน้อย” เพชรนิลบอกตัวเองยิ้มๆแต่...มีแฟนแล้ว งั้น...ต่อไปนี้ก็ห้ามไปกุ๊กกิ๊กกับใครต้องเคลียร์ตัวเองเพื่อน้องสิ แล้วเตียงนี้ผ่านสมรภูมิมาโชกโชนเกินไปไม่คู่ควรกับหนูจ๋าเลย ซื้อคอนโดใหม่เลยดีไหมวะ หรือจะรื้อที่นี่ทำใหม่ทั้งหมด ควรบอกพ่อกับแม่ให้ไปขอหมั้นน้องไว้ก่อนดีไหม หรือควรปิดเป็นความลับไปก่อน ไม่ได้สิต้องให้เกียรติน้อง แล้วเราต้องไปแนะนำตัวเองกับพ่อแม่น้องไหม ฉิบหายล่ะ...แก่กว่าน้องตั้งหลายปี แบบนี้พ่อกับแม่เขาจะไม่แจ้งความจับข้อหาพรากผู้เยาว์เหรอวะ เฮ้อ!...มีแฟนเป็นตัวเป็นตนทั้งทีทำไมมันดูยากเย็นอย่างนี้วะ
