“ดอม...ฉันกลัวค่ะ ฉันอยากกลับบ้าน ฉันอยากกลับบ้านค่ะ”
รสิกาพูดซ้ำไปซ้ำมาราวกับเธอสูญเสียการควบคุมสติสัมปชัญญะไปชั่วขณะ ดอมมินิคเหลือบไปมองร่างของชายชาวไทยที่นอนแน่นิ่งอยู่ใต้โคนสน เขาขบกรามเข้าหากันแน่นก่อนจะประคองร่างเล็กให้เดินออกไปจากที่นั้น
หญิงสาวก้าวตามชายหนุ่มไป ทว่าเธอก็ยังละล้าละหลังด้วยความกลัวที่ยังติดลึกและเหมือนมีอะไรบางอย่างทำให้เธอเกิดความรู้สึกไม่ไว้วางใจจนต้องหันกลับไปมองด้านหลัง แล้วเธอก็เห็นว่าชาญค่อย ๆ ผงกศีรษะขึ้นมา มือข้างที่กำปืนไว้ยกขึ้นเล็งมายังหนุ่มสาวทั้งสอง
“ดอม...ระวังค่ะ!” รสิการ้องเสียงหลงและผลักร่างสูงใหญ่ไห้พ้นไปจากตัวเธอ
ปัง! เมื่อสิ้นสุดเสียงปืนร่างแน่งน้อยก็ล้มฟุบลง ดอมมินิคซึ่งถูกผลักไปอีกทางรีบลุกขึ้นและต้องตระหนกสุดขีดเมื่อเห็นเลือดไหลออกมาจากไหล่ของหญิงสาวที่นอนแน่นิ่ง
“นายครับ...นาย” เสียงของชายสองสามคนที่วิ่งขึ้นมาบนทางลาดไหล่เขาดังขึ้นในจังหว
