บทที่ 16
อาทิตย์โรยแสงลงแล้ว บรรยากาศยามอัสดงโรยตัวลงมาโอบล้อมรอบคฤหาสน์ไทเลอร์ ภายในห้องพักผ่อนอันโอ่อ่าซึ่งอยู่ชั้นที่สองทางปีกขวาของคฤหาสน์หันหน้าออกไปทางฝั่งตะวันออก ที่ที่เต็มไปด้วยสวนดอกไม้งดงามและกระท่อมไม้หลังเล็กมองออกไปเห็นอยู่ไม่ไกลยังคงเงียบงัน
มีเพียงร่างบอบบางในชุดกระโปรงลูกไม้สีดำสนิทของหญิงวัยกลางคนผิวขาว ผมสีทองถูกรวบไว้ด้านบนและเกล้าเป็นมวยประดับด้วยดอกไม้เพชรเล็ก ๆ
อิซาเบลยืนนิ่งที่หน้าห้องและมองออกไปยังกระท่อมริมสวนดอกไม้ด้วยแววตาเป็นประกายกล้าอย่างที่เธอมองมันทุกครั้ง มองด้วยความเจ็บปวดเมื่อนึกถึงอดีต แต่ก็เจือไว้ด้วยความสุขใจเมื่อนึกถึงอนาคตข้างหน้าที่เธอกำลังรอคอยอะไรบางอย่าง
เสียงประตูห้องที่ถูกผลักเข้ามาทำให้อิซาเบลหันกลับไปมอง เธอต้องพบกับความประหลาดใจเมื่อเห็นว่าผู้ที่ก้าวเข้ามาไม่ใช่แม่บ้านซึ่งทุกวันจะมาบอกให้เธอไปห้องด้านล่างเพื่อทานอาหารม
