“อาจะดูแลจิ๊เอง อนุญาตให้อาดูแลจิ๊นะครับ” เขารุกหนัก จนสาวน้อยพูดไม่ออก วิชญ์ยกมือเธอขึ้นจุมพิต ยังขยับร่างกายเนิบช้าไม่เร่งร้อน
จิรดาร้องครางกระเส่าทุกครั้งที่เขาขับเคลื่อน รู้สึกทรมานและเสียวซ่านจนหัวหมุน
“อาขอโทษที่ทำให้จิ๊ร้องไห้” เขายังจูบซับน้ำตาอย่างอ่อนโยน
“ที่จิ๊ร้องไห้เพราะเจ็บ อื้อ...” แต่ตอนนี้เธอยอมรับว่ามีความรู้สึกอื่นแทรกเข้ามาด้วยเมื่อเขาค่อยๆ ขยับ ไม่เร่งเร้าเอาแต่ใจให้เธอต้องเจ็บปวด เนื้อกายที่เชื่อมต่อสอดประสานกันช่างให้ความรู้สึกเกินคำบรรยาย
“อาจะให้ผู้ใหญ่ไปสู่ขอจิ๊กับผู้ใหญ่ของจิ๊ พอเรียนจบเราแต่งงานกันเลยนะ”
“อาวิชญ์อย่าเพิ่งนะคะ จิ๊ยังไม่พร้อม” เธอตอบก่อนที่ใบหน้าจะเหยเกด้วยความเสียดเสียวจากแก่นกายที่กดแทรกลงมา เหมือนเขาไม่พอใจที่โดนปฏิเสธ
คนเอาแต่ใจ!!! จิรดาคร่ำครวญในใจ
“ทำไมล่ะครับ เราก็เรียนรู้กันไปอีกหลายเดือนกว่าจิ๊จะเรียนจบ พอจบค่อยแต่งงานกัน ไม่ใช่
