“ยอดรักของอา” วิชญ์จุมพิตที่หน้าผากนูนเกลี้ยงอย่างแสนรัก หวงแหนและไม่มีผู้ชายคนไหนมีสิทธิ์ในตัวของจิรดาอีกแล้วนอกจากเขาคนเดียว
“คุณแม่พี่จิ๊ขา...” เสียงหวานๆ ที่ดังอยู่ข้างหูทำให้จิรดาต้องปรือตามอง
“อย่ากวนคุณแม่สิครับหนูวิ” เสียงคุ้นเคยของวิชญ์เอ่ยปรามบุตรสาวอยู่ใกล้ๆ
จิรดารู้สึกแปลกๆ เมื่อโดนเรียกว่าแม่จากเด็กน้อยที่เธอเอ็นดูเหมือนน้องสาว
“หนูวิ” จิรดาเรียกเด็กน้อยเสียงแหบแห้งเพราะรู้สึกถึงความเจ็บป่วยของร่างกาย
“จิ๊ดื่มน้ำก่อนครับ” วิชญ์ประคองร่างเล็กให้เอนพิงไปกับหัวเตียง ก่อนจะจ่อหลอดเล็กๆ ไปที่ปากให้เธอดูดแก้กระหาย
“คุณแม่พี่จิ๊หิวไหมคะ” เด็กน้อยปีนขึ้นมานั่งบนเตียงทั้งๆ ที่บิดาปรามก็ไม่ฟัง เนื่องจากชายหนุ่มกลัวบุตรสาวจะติดไข้คนป่วยไปด้วย
วิชญ์ผละไปยืนอยู่อีกด้าน มองสองสาวต่างวัยด้วยความรักใคร่
“ทำไมเรียกพี่จิ๊แบบนี้ล่ะคะ” เธอถามอย่างสงสัย เหลือบสายตามองผู้เป็นพ่อของเด็กน้อ
