(ต่อจากตอนที่แล้ว)
“เพราะฝนละอายใจกับสิ่งที่แม่ทำ มองหน้าพี่ก็เหมือนเห็นแต่ความผิดของแม่ และฝนก็แค่เหนื่อยเท่านั้นไม่ได้โกรธพี่หรอกค่ะ...ฝนจะขึ้นไปที่ศาลาแล้ว”
ปรวีร์ยื้อด้วยการเลื่อนสัมผัสฝ่ามือบอบบาง จับประสานกันไว้อย่างแผ่วเบา ฝนแก้วชะงักด้วยความไม่เข้าใจ อยากดึงมือตัวเองออกมา ทว่าไออุ่นนั้นแผ่ซ่านชอนไชไปถึงหัวใจแล้ว แรงสัมผัสแผ่วเบาแต่สะท้านจนหวั่นไหว ใจที่อมความร้อนไว้ตลอดหลายวันเพิ่งได้แรงลมเป่าก็วันนี้
ฝนแก้วรู้สึกราวกับนี่คือการจับมือกันครั้งแรกของเธอและเขา
ไม่ใช่ว่าไม่เคยจับมือกัน แต่ทุกครั้งที่ผ่านมาไม่มีสัมผัสอ่อนไหวประหนึ่งคู่เดตวัยรุ่น ฝนแก้วเงยมองเขาด้วยประกายตาระริกไหว ความพยายามเข้มแข็งเริ่มไร้ผล น้ำตารินรื้นเยือนแก้ม สุดท้ายก็สะอื้นฮักและโผเข้าไปในอ้อมอกที่โหยหา
ปรวีร์ประสานสองแขนโอบรับไว้อย่างเต็มใจ ลูบแผ่นหลัง จูบเรือนผมแทนคำปลอบโยน ตอนนี้สมองเขาว่างเปล่า ไม่มีคำพูด
