เมิ่งเฟยยืนงงอยู่ในห้องน้ำพักหนึ่ง ก็ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ในเวลานี้เอง เสียงเปิดประตูก็ดังขึ้น เมิ่งเฟยรู้ ว่าจะต้องเป็นพ่อตาและแม่ยายที่กลับมา เขาจึงรีบสวมเสื้อผ้าให้เรียบร้อย แล้วกลับไปยังห้องนอน เพื่อจะหลีกเลี่ยงไม่ให้พวกเขาเห็น ไม่อย่างนั้นก็คงต้องโดนด่าอีก วันนี้ทั้งสองได้รับความคับแค้นใจ หากไม่ได้ระบายอารมณ์โกรธนี้ออกมา จะต้องไม่ยอมยุติเรื่องนี้แน่
เมิ่งเฟยรู้ดี แม้ว่าคืนนี้เขาจะซ่อนตัว แต่พรุ่งนี้ก็ซ่อนไม่ได้อยู่ดี ความรู้สึกนี้ก็เหมือนสำนวน วิ่งพ้นพระ แต่วิ่งไม่พ้นวัด[1] ก็ถูกครอบครัวนี้จับได้อยู่ดี
ทว่า วันพรุ่งนี้ก็ย่อมดีกว่าคืนนี้ เผื่อว่าจะลืม ฮะๆ
หลังจากที่กลับมาถึงห้องนอน เมิ่งเฟยก็ไม่ได้เอ่ยอะไร เขาปิดไฟ และมุดตัวเข้าผ้าห่ม ตอนนี้เขากลัวว่าหลีเสี่ยวหลินจะเห็นรอยสักของเขามาก เดิมทีก็อธิบายยากอยู่แล้ว จะยิ่งถูกเข้าใจผิดง่ายเข้าไปใหญ่ แล้วไหนรอยสักนี่ยังจะเปลี่ยนสีบ่อยๆ
