ชั่วเวลาหนึ่ง เมิ่งเฟยก็ชะงักไป ไม่รู้ว่าจะเอ่ยอะไรดี เขานั่งอยู่ในรถ ถอนหายใจให้กับการกระทำของหลี่เสียวหย่า ไม่รู้ก็ไม่รู้สิ แบบนี้ดีจะตาย และตอนนี้ จะพูดก็ไม่ได้ ไม่พูดก็ไม่ได้ อีกทั้งหลีเสี่ยวหลินก็ส่งสายตามองมายังเมิ่งเฟย ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ หลี่เสียวหย่าก็เช่นกัน เธอเป็นเดือดเป็นร้อนแทนเมิ่งเฟย ในใจคิดว่าเรื่องดีๆ แบบนี้ทำไมไม่พูด รออะไรอยู่?
“พี่เขย พี่เป็นอะไร รีบพูดสิคะ พี่ทำให้ฉันร้อนใจจะตายแล้ว!”
หลี่เสียวหย่ารอไม่ไหวแล้ว เธอเอ่ยพลางเขย่าตัวเมิ่งเฟย นั่นจึงทำให้เมิ่งเฟยพูดไม่ออก หลีเสี่ยวหลินก็เช่นกัน เมื่อเห็นว่าหลี่เสียวหย่าไม่ได้มีท่าทีโกหก อีกทั้งเมิ่งเฟยยังพูดอึกๆ อักๆ ก็คิดว่าน่าจะเป็นเรื่องจริง เธอจึงใช้ฝ่ามือผลักเขาเบาๆ “มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ นายพูดมาสิ!”
ทั้งสองต้อนเมิ่งเฟยจนมุม แต่เมิ่งเฟยก็ไม่สามารถบอกได้
“อ่า เอ่อ…เสี่ยวหย่าโกหกเธอ ไม่มีอะไรทั้งน
