แน่นอนว่า ที่หลิวเยี่ยนฮว๋ายื่นขึ้นมา ก็เพื่อหลีเสี่ยวหลิน ส่วนเรื่องของเมิ่งเฟย เธอก็ขี้เกียจจะสนใจแล้ว แต่เมื่อต้องเผชิญหน้ากับคนภายนอก เธอก็ต้องกล้าเผชิญ แต่ก็ต้องดูว่าฝ่ายตรงข้ามเป็นคนยังไง หากนิสัยใช้ได้ แน่นอนว่าเธอจะต้องแสดงท่าทีที่ดีออกไป หากนิสัยใช้ไม่ได้แถมยังเอ่ยคำพูดแย่ๆ ใส่ เธอก็คงต้องแสดงท่าทีร้ายๆ ออกไปเช่นกัน
หลิวเยี่ยนฮว๋า ไม่ใช่คนที่จะไปยั่วอารมณ์ได้ง่ายๆ วันนี้ถือว่าเธอให้เกียรติ หากเป็นคนอื่น ไม่แน่ว่าคงจะลงมือไปแล้ว
“พอได้แล้ว พูดให้มันน้อยๆ หน่อย มันไม่ง่ายเลยที่ทุกคนมารวมตัวกัน ทะเลาะกันจนหน้าดำหน้าแดง สนุกนักเหรอ? รีบนั่งลง นี่คิดจะทำอะไร?”
หลี่เจี้ยนจวินมองไปยังหลิวเยี่ยนฮว๋า พลางแอบดึงชายกระโปรงของเธอ และเอ่ยไปด้วย หวังว่าเธอจะเข้าใจในสิ่งที่ตนสื่อ แต่ถึงแม้หลิวเยี่ยนฮว๋าจะเข้าใจ แต่เธอกลับไม่คิดจะไว้หน้าหลี่เจี้ยนจวิน เธอปัดมือของหลี่เจี้ยนจวินให้หลุดพ้นจากชาย
