อะไร? เลื่อนตำแหน่งเป็นผู้จัดการเขต? คอยจัดการร้านของพัสดุเจียงเฉิงกว่าสิบแห่ง?
ชายชราท่านนี้ เป็นใครกันแน่? เมิ่งเฟยฟังไม่เข้าใจ หากไม่ใช่ตาแก่อ้วนนั่นตกใจมึนงง เขาคงไม่มีทางเชื่อ
“อะไรกัน ท่านประธานหวัง ท่าน ท่านจะเลื่อนตำแหน่งให้เขาเป็นผู้จัดการเขต?!”
ตาแก่อ้วนนั่นได้สติ ในที่สุดก็ทนไม่ไหวเปิดปากพูดขึ้น แต่เมื่อถามจบ เขาก็ต้องเสียใจ เพราะประธานหวังเป็นผู้ก่อตั้งพัสดุเจียงเฉิง และเป็นประธานกรรมการของพัสดุเจียงเฉิง เขาอยากจะตัดสินใจอะไร ตาแก่อ้วนก็ไม่สามารถแทรกได้
“ทำไม นายมีข้อคิดเห็น หรือว่าไม่อยากเป็นผู้จัดการร้านนี้แล้ว?”
ชายชราเหลือบมองตาแก่อ้วนอย่างเหยียดหยามแวบหนึ่ง พลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงดูถูก แต่ยามที่มองไปยังเมิ่งเฟย กลับเป็นสายตาที่เป็นมิตร ก็เหมือนกับผู้ใหญ่ที่มองเด็ก
“ไม่ ไม่ใช่นะครับ ดูที่ท่านพูดสิ ผมก็แค่ถาม ถามเท่านั้น ฮะ ๆ…”
ตาแก่อ้วนไม่กล้
