เมื่อทั้งสองเอ่ยไว้เพียงเท่านี้ คุยกันมาพอสมควรแล้ว แม้ว่าจะไม่มี “คำตอบ” แต่ทั้งสองก็เข้าใจถึงเหตุการณ์ดี แม้ว่าจะเป็นผู้ใหญ่ แต่บางอย่างก็ไม่จำเป็นต้องเอ่ยตรง ๆ
“ไอ๊หยา ท่านประธานหวัง ต้องขอโทษด้วยครับ น้ำที่ผมต้ม ช้าไปนิดหน่อย เชิญครับ ๆ เชิญดื่มชาครับ เชิญดื่มเลยครับ นี่เป็นสมบัติก้นหีบของผมเลยนะครับ ผมเสียดายที่จะดื่ม ก็เลยเอามาให้ท่านดื่มเพื่อเป็นเกียรติ ฮะ ๆ…”
ในเวลานี้ ตาแก่อ้วนนั่นเดินเข้ามา ในมือยกถาดน้ำชา ด้านบนถูกจัดวางด้วยชุดน้ำชาที่ประณีตงดงาม ถ้วยและกาน้ำชาที่เข้าชุดกัน ดูมีรสนิยมมาก คาดว่านายนี่ชอบดื่มชาเวลาว่าง หน้ายิ้มแป้นเชียว ท่าทีก็ดีมาก ๆ ไม่มีอะไรจะดีไปกว่านี้แล้วล่ะ
ทว่า ชายชราไม่ได้มอบสีหน้าที่ดีให้เขากลับ เขามองตาแก่อ้วนนั่น
แวบหนึ่ง แล้วเอ่ยเสียงแข็ง “ฉันไม่ดื่มละ นายจะทำอะไรก็ไปทำเถอะ ไป！”
“เอ่อ เมิ่งเฟยอ่า ฝั้นนั้นฉันยังมีเรื่องต้องจัดการ อยู่เป็
