นี่มันช่างตรงกับสำนวน ฮ่องเต้ไม่รีบร้อนแต่ขันทีรีบร้อนจริง ๆ ！(หมายถึง ผู้ที่แสดงความเดือดเนื้อร้อนใจ หรือวิตกกังวล เหมือนเป็นเรื่องของตนเอง มากกว่าผู้ที่มีความเกี่ยวข้องกับเรื่องนั้น ๆ)
เมื่อเห็นว่าเมิ่งเฟยอยู่เฉยไม่ทำอะไร นั่นจึงทำให้จางเฉียงร้อนใจ ไม่ได้การแล้ว เขายืนเกาศีรษะอย่างไม่เข้าใจอยู่ตรงนั้น อยากจะผ่าสมองของเมิ่งเฟยออกมาดูจริง ๆ ว่าด้านในมันโตมายังไง เงื่อนไขดีขนาดนี้ เขากลับไม่ตอบรับ สมองพังไปแล้วเหรอ?
“เฟยจื่อ เฮียอย่าลังเลเลย ในเมื่อมันเป็นแบบนี้แล้ว มีโอกาสอย่าทิ้งโอกาสไปเลย เพราะเวลาไม่หวนคืน เข้าใจไหม？ไป กลับไปกับฉัน ไปโอ้อวดต่อหน้าไอ้แก่อ้วนนั่น ไป ฮ่าฮ่า…”
จางเฉียงทนไม่ไหว เขาพูดพลางลากเมิ่งเฟยให้เดินไป แต่เมิ่งเฟยไม่อยากลับไป จึงรีบสลัดให้หลุดจากมือทั้งสองข้างของจางเฉียง “พอได้แล้ว เฉียงจื่อ อย่าวุ่นวาย ฉันมีขอบเขตของฉัน นายกลับไปทำงานก่อนเถอะ ถ้ามีเรื่อ
