ไม่นาน ทั้งสองก็มาถึงหน้าประตูบ้าน แต่เมิ่งเฟยยังไม่เข้าไป หลังจากลังเลอยู่พักหนึ่ง จึงหันมองหลีเสี่ยวหลิน “เสี่ยวหลิน เมื่อกี้เธอไม่ได้มีความเกี่ยวข้องอะไรกับเขาคนนั้นจริง ๆ ใช่ไหม？！”
“ช่างเถอะ ๆ ไม่พูดแล้ว ลืม ๆ มันไป กลับบ้านไปกินข้าวกันเถอะ”
ประโยคนี้ ไม่พูดจะดีกว่า เมิ่งเฟยเสียใจที่พูดแบบนั้นออกไป แต่เมื่อพูดสิ่งใดออกไปแล้ว ก็นำมันกลับคืนมาไม่ได้ แล้วจะทำยังไงได้？
ทว่า หลีเสี่ยวหลินไม่ได้เอ่ยอะไร กลับปิดปากหัวเราะ “เจ้าโง่ ไป รีบกลับบ้านไปกินข้าว วันนี้ฉันหิวจนจะตายแล้ว นายก็อย่าเดาอะไรไปมั่วเลย ฉันเป็นคนยังไง นายยังไม่รู้อีกเหรอ？”
ใช่ หลีเสี่ยวหลินเป็นคนยังไง เมิ่งเฟยรู้เป็นอย่างดี หากเธอเป็นคนแบบนั้นจริง ๆ แล้วจะยอมแต่งงานกับเมิ่งเฟยเหรอ？
“ครืด” เสียงเปิดประตูดังขึ้น ในเวลานี้ ทั้งสองยังไม่ได้เข้าห้อง พวกเขากำลังยืนอยู่ด้านหน้าของประตู จึงเห็นหลิวเยี่ยนฮว๋าเ
