“ตื่นจากฝันแล้ว？เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวาน ไม่ใช่เรื่องจริง？！แต่ว่า บัตรเอทีเอ็มยังอยู่นี่เลย”
เมิ่งเฟยยืนอยู่หน้าประตู และบ่นพึมพำกับตนเอง เพิ่งจะเอ่ยจบ ก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น เมื่อก้มดู ก็เป็นประธานหวังโทรกลับมาพอดี ดูแล้วไม่น่าจะใช่ความฝัน แต่มันเป็นเรื่องจริง
เมิ่งเฟยสูดลมหายใจลึก ๆ เฮือกหนึ่ง เขายิ้มน้อย ๆ แล้วรับสาย “สวัสดีครับ ท่านประธานหวัง เมื่อวานผมหาคำตอบได้แล้ว อยากจะทำงานกับคุณ ไม่รู้ว่าบอกตอนนี้จะสายไปหรือเปล่าครับ?”
“ฮ่าฮ่า…ยังไม่สาย ๆ แค่นายได้คำตอบแล้ว จะเมื่อไรก็ไม่สาย！”
“เมิ่งเฟยอ่า ฉันบอกไปแล้วนะ ว่าทีหลังเรียกฉันว่าลุงหวังก็ได้ ไม่ต้องเรียกประธานอะไรนั่น ฉันฟังจนเบื่อแล้ว！เอาแบบนี้ นายรอฉันอยู่ที่เดิม ส่งตำแหน่งมา เดี๋ยวฉันจะไปรับนายตอนนี้เลย เมื่อกี้ไปเข้าห้องน้ำมา ก็เลยไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ อย่าคิดมากนะ ฮ่าฮ่า…”
ชายชรารู้สึกดีใจมา
