ผู้หญิงทั้งสองคน ตั้งแต่เจอหน้าจนถึงตอนนี้ ก็ยังคงไม่หยุดพัก เพียงแค่มีโอกาส ก็จะต้องทะเลาะกัน ทำให้เมิ่งเฟยจนปัญญา อีกทั้งเขาไม่รู้ว่าควรช่วยใคร นั่นจึงทำให้เขาอยู่ในสภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
“พอแล้ว พวกเธอเลิกทะเลาะกันสักที ที่นี่เป็นโรงอาหารของบริษัท ผู้บริหารหลายท่านต่างก็ทานข้าวกันที่นี่ พวกเธอทำแบบนี้มันใช้ได้เหรอ? ไป รีบไป อย่ามาทำตัวขายหน้าตรงนี้ จริงๆ เลย…”
เมิ่งเฟยทนไม่ไหวแล้ว เมื่อเอ่ยจบเขาจึงยืนขึ้น และตรงเดินไปยังหน้าประตูโรงอาหารทันที
“แก…”
“ยัย…”
ทั้งสองต่างก็ชี้นิ้วไปที่ฝ่ายตรงข้าม กัดฟันแน่น การแสดงออกบนใบหน้าแทบจะไม่ต่างกัน ดวงตาจ้องเขม็ง กัดฟันกรอด ด้วยท่าทีที่โกรธจัด แต่ทั้งคู่ก็ไม่ได้เอ่ยอะไรกันอีก ต่างคนก็ต่างทำเสียงหึอย่างไม่พอใจ แล้วเดินตามเมิ่งเฟยออกไป
เมื่อออกมาจากโรงอาหาร ทั้งสามจึงกลับไปที่ออฟฟิศ เมิ่งเฟยแอบถอนใจ และมองไปยังหลี่เสียวหย่า “เสียวหย่า เดี๋ยวพ
