“หลิวเยี่ยนฮว๋า คุณสอนลูกแบบนี้เหรอ ห๊ะ? ลูกโดนตบนะ แต่คุณกลับพูดแบบนี้? คุณยังสมควรเป็นม๊าอยู่ไหม?”
หลี่เจี้ยนจวินทนไม่ไหวแล้ว จึงตะคอกใส่หลิวเยี่ยนฮว๋า จากนั้นจึงหันมองหลี่เสียวหย่าแวบหนึ่ง “พวกไร้อนาคต บ้านเราเคยขาดเงินเมื่อไรกัน ทำไมในสายตาแก เงินคือทุกสิ่งทุกอย่างเลยเหรอ?”
ในเวลานี้ หลี่เจี้ยนจวินรู้สึกโมโหมากจริงๆ ผู้หญิงสองคนนี้ หากไม่เอ่ยคำพูดเมื่อครู่ ก็ยังนับว่าดีอยู่ แต่เมื่อเอ่ยแบบนี้ จึงทำให้หลี่เจี้ยนจวินเกิดความโมโหในทันที ถึงอย่างไรฐานะทางบ้านก็ดีมาโดยตลอด ต้องการอะไรก็มีทุกอย่าง ลูกสาวทั้งสองไม่เคยขาดอะไรเลย แต่หลี่เสียวหย่าไม่เหมือนกับหลีเสี่ยวหลิน ทั้งสองแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง
“ม๊า ดูสิคะ ป๊าเริ่มตะคอกใส่หนูอีกแล้ว ฮือๆ…”
หลี่เสียวหย่าก็เริ่มร้องไห้ฮือฮืออีกครั้ง เธอปาดน้ำตาพลางออดอ้อนไปด้วย
“พอได้แล้ว คุณพูดให้มันน้อยๆ หน่อย ลูกทำแบบนี้ ก็ไม่ใช่เพื่ออนาคตเหรอ? หรือว
