“ในเมื่อเป็นแบบนี้ ถ้าอย่างนั้นผมจะทำให้ดู”
เมื่อเมิ่งเฟยเอ่ยจบ เขามองไปยังคณบดีท่านนั้น และไม่ได้เอ่ยอะไรให้มากความ เขาทิ้งตัวลงไปบนเก้าอี้ ยิ่งกว่านั้น คณบดีท่านนี้กระตุกยิ้มที่มุมปาก และทิ้งตัวนั่งฝั่งตรงข้ามของเมิ่งเฟย พร้อมกับยื่นมือออกมา เพื่อให้เขาจับชีพจร
ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ ต่างก็รู้ดีว่านี่เป็นการจงใจของคณบดี มีเพียงหลี่เม่ยเอ๋อร์และประธานหวังเท่านั้นที่ไม่ได้คิดแบบนี้
อีกทั้ง คนๆ นี้เป็นคนของตึกเอ็มไพรส์สเตต พวกเขาไม่มีทางเชื่อใจ เพียงแต่เป็นการให้เกียรติประธานหวัง จึงร่วมด้วย ถือว่าเป็นความบันเทิง การทอยลูกเต๋าหรือร้องเพลงไม่น่าจะสนุกแบบนี้หรอกจริงไหม?
ในเวลานี้ ภายในห้องสี่เหลี่ยมนั้นไร้เสียงใดๆ ทุกคนต่างจับจ้องไปยังทั้งสองอย่างพร้อมเพรียงกัน โดยเฉพาะประธานหวัง เขาดูออกนานแล้ว ว่าพวกเขาไม่เชื่อตน และไม่เชื่อเมิ่งเฟย ดังนั้นเขาจึงแอบเป็นกำลังใจให้อยู่ตลอ
