ทั้งสองคน เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย ทุกคนเข้าใจดีว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น และเมิ่งเฟยเขาก็ไม่ได้โง่ เขารู้ในทันทีว่าพวกเขาหมายความว่ายังไง
นี่คือกินเหล้าไปเยอะ ใกล้จะเมาแล้ว ชักอยากจะเห็นการแสดงของเด็กเมื่อวานซืนนี่แล้วสิ ก็ถือโอกาสล้อเลียนเมิ่งเฟยไปด้วยเลยแล้วกัน
“ทุกคนอย่าเพิ่งวู่วาม ตรงนี้ก็ไม่ได้มีใครป่วย จะทำให้เห็นได้ยังไง?”
เมื่อประธานหวังเห็นว่าทุกคนเล้าโลมไปตามๆ กัน จึงพูดจาไกล่เกลี่ย แต่ทุกคนก็ไม่ได้คิดที่จะปล่อยเมิ่งเฟย
“นี่ไม่ใช่เรื่องยาก ประธานหวัง คุณบอกว่าเขาเก่งกาจมากไม่ใช่เหรอ งั้นก็ให้เขาวัดชีพจรให้พวกเราสิ ถึงยังไงพวกเราก็อายุมากแล้ว ร่างกายก็มีโรคป่วยเล็กๆ น้อยๆ ถ้าเขาเก่งจริงๆ จะต้องวัดชีพจรได้แน่นอน จริงไหม? ถ้าวิเศษเหมือนอย่างที่คุณบอกจริงๆ ก็สามารถรักษาพวกเราได้ ถูกไหม?”
คนที่เอ่ยขึ้น คือประธานธนาคารหลิว คนๆ นี้ดูแล้วเอาเรื่องอยู่ มิน่าหลิวเยี่ยนฮว๋าถึงบอกว่าเขาชอบหา
