“ประธานเจียง ฉันเคยบอกไปตั้งนานแล้ว ตอนนั้นคุณก็ไม่เชื่อ ยังคิดว่าฉันโดนหลอก ตัวฉันเป็นยังไง ฉันจะไม่รู้ตัวเองเหรอ? ถ้าฉันโง่ถึงขนาดนั้น จะมีตำแหน่งมาจนทุกวันนี้เหรอ? ฮ่าๆ…จะว่าไป คนเราไม่สามารถจำกัดขอบเขตให้ตนเองมากเกินไป ในโลกใบนี้ มีเรื่องราวมากมายที่ไม่สามารถอธิบายได้ ไม่แปลกที่คุณจะไม่เชื่อ!”
ประธานหวังดีใจมาก ครั้งนี้ เมิ่งเฟยกู้หน้าให้เขาได้อีกครั้ง ทั้งยังรักษาคนให้หายได้ ถ้าไม่สบายใจก็แปลกแล้วล่ะ เขามองดูเด็กน้อย พลางเอ่ยอย่างชอบใจ ประธานเจียงเพียงแต่ได้ฟัง ก็ไม่สามารถคัดค้านได้ เพียงแต่ผงกศีรษะอย่างแรง เหมือนกับโขลกกระเทียมอย่างไรอย่างนั้น ฮ่าฮ่า
ชั่วขณะหนึ่ง ทั้งสองก็ระเบิดหัวเราะขึ้นมาอย่างชอบใจ เมื่อเห็นว่าเด็กน้อยไม่ได้เป็นอะไรแล้ว จึงยิ้มกว้างราวดอกไม้บาน พ่อแม่ของเด็กน้อยก็เช่นเดียวกัน รู้สึกสำนึกในบุญคุณต่อเมิ่งเฟยมาก เกรงใจจนทำให้เมิ่งเฟยรู้สึก เกรงใจมากเกินไปแล้ว
“เอ่
