นอกจากนี้ เรื่องรอยสัก และการเปลี่ยนแปลงของร่างกาย รวมไปถึงชายชราหนวดเคราสีขาวท่านนั้น แล้วก็นกยักษ์ตัวนั้น เมิ่งเฟยยังคงไม่เข้าใจอยู่ดี นับตั้งแต่ผ่านเรื่องราวมหัศจรรย์ครั้งก่อน ก็ไม่ได้เกิดอะไรขึ้นอีก เพียงแต่จี้หยกนั้นหายไปแล้ว
บางครั้ง เมิ่งเฟยก็คิดว่าจะไปตรวจที่โรงพยาบาลไหม ใช้เครื่องส่องดู จากนั้นก็นำมันออกมาจากร่างกาย แบบนี้สิ่งที่อยู่ในร่างกาย คงจะไม่ทำให้เกิดอาการกำเริบอะไรแล้วสิ?
ทว่า ตอนนี้ตัวเขาเป็นหมอ แถมเป็น “หมอเทวดา” อีกด้วย เขาเคยตรวจให้ตัวเองแล้ว ไม่ได้เป็นอะไร
เรื่องนี้ จึงพักเอาไว้ก่อน เมิ่งเฟยไม่ได้คิดอะไรมากขนาดนั้น กลับกันไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว
ผ่านไปประมาณสองสามนาที ประธานเจียงมองไปยังเมิ่งเฟย ใบหน้าเต็มไปด้วยความมึนงง “หมอเทวดาเมิ่ง ใบชาเรียบร้อยแล้ว”
เมิ่งเฟยหันไปมอง เขาพยักหน้ารับ แล้วจึงรับกากใบชาเหล่านั้นมา จากนั้นวางไว้บนฝ่ามือ พร้อมกับหลับตาทำสมาธิ เขามองก
