“หืม มีเรื่อง? เสี่ยวเฟยอ่า มีเรื่องอะไร นายก็บอกมาตามตรง ไม่ต้องอ้ำๆ อึ้งๆ ระหว่างเรา ถึงจะมีสถานะเป็นเจ้านายลูกน้อง แต่ในความเป็นจริง เราเป็นเพื่อนกัน ฉะนั้น ไม่จำเป็นต้องกังวลอะไร ไหนนายยังจะเคยช่วยชีวิตฉันไว้อีก พูดมาตรงๆ เถอะ ขอแค่ฉันสามารถทำได้ จะทำอย่างแน่นอน ฮ่าๆ…”
ประธานหวังเอ่ยจบก็หัวเราะอย่างเบิกบานใจ เมิ่งเฟยที่ได้ฟัง จึงรู้สึกมั่นใจมากขึ้น แต่ยังคงรู้สึกเกรงใจเล็กน้อย นี่เป็นครั้งแรกที่เขาขอร้องให้คนอื่นช่วย รู้สึกว่ามันไม่ค่อยดีเท่าไร แต่เพื่อหลี่เสียวหย่า วันนี้เขาต้องทุ่มสุดตัว
“คือแบบนี้ครับ…”
เมิ่งเฟยที่กำลังจะเอ่ยขึ้น ก็ได้ยินประธานหวังเอ่ยตัดบทเขา “แบบนี้แล้วกัน อีกเดี๋ยวฉันจะถึงออฟฟิศแล้ว เราคุยกันต่อหน้าดีกว่า ฉันมีเรื่องจะให้นายช่วยพอดี ถือว่าเราต่างก็ไม่ได้เป็นหนี้กัน ฮ่าๆ…”
“ถ้าอย่างนั้นผมรออยู่ที่ออฟฟิศนะครับ!”
เมื่อเอ่ยจบ เมิ่งเฟยจึงวางสายทันที เขายืนอยู่ที่
