“ว้าย!!! นี่พี่ปล่อยฉันนะ”
พลั่ก!!!
ตุ๊บ!!!
ตะวันสะบัดร่างเล็กลงบนที่นอนอย่างแรง ก่อนที่เขาจะคร่อมร่างเล็กของเธอไว้“หยุดดิ้น ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก ถ้าเธอไม่ยอม”
“ใครจะยอมให้พี่ทำแบบนั้นอีก ถ้าฉันมีสติฉันไม่เอาคนอย่างพี่หรอก”สิ้นสุดคำพูดแสนหยาบคายที่กระแทกกลางใจคนตัวสูง ริมฝีปากหนาก็ประกบปากจูบรุนแรงริมฝีปากอวบอิ่มของเธอทันที เขาจูบดุเดือดราวกับต้องการลงโทษเธอที่พูดจาดูถูกเขานับครั้งไม่ถ้วน จูบจนได้กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งในปาก
คาเทียร์ใช้แรงสะบัดใบหน้าหนีเขา แต่เธอสู้แรงเขาไม่ได้เลยได้แต่ปล่อยให้เขาจูบเธออยู่แบบนั้น จากตอนแรกจูบป่าเถื่อนเต็มไปด้วยความหยาบคาย ค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นจูบแสนหวานเหมือนต้องการปลอบใจกับการกระทำก่อนหน้า
มือเล็กของคาเทียร์ยกขึ้นลูบไล้แผ่นหลังแกร่งของเขาอย่างลืมตัว ร่างกายเธอเริ่มโอนอ่อนลงไปเรื่อย ๆ จนมีความรู้สึกมวลท้องน้อยวูบโหวงราวกับมีผีเสื้อบินวนอยู่นับล้านตัว
