4 ผีพนัน
1520 คำ
วันต่อมา
“นับดาว มานี่ๆ ป้ามีอะไรจะบอก”
เสียงของป้าแก้วดังขึ้นทันทีที่ร่างบางเดินเข้าซอยหลังเลิกเรียน
“ป้ามีอะไรรึเปล่าคะ”
เธอถามเสียงร้อนรน หัวใจเต้นแรงขึ้นอย่างไม่รู้สาเหตุ ความกังวลตีตื้นขึ้นมาเพราะเกรงว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีกับคนในบ้าน
ป้าแก้วก้าวเข้ามาใกล้ สีหน้าเต็มไปด้วยความห่วงใยปนกังวล
“เมื่อตอนกลางวัน ป้าเห็นรวิกลับมา แล้วก็มีผู้ชายมาด้วย คนเดิมที่ป้าเคยเล่าให้ฟังนั่นแหละ อยู่ไม่ถึงสองชั่วโมงก็มีรถคันเดิมกลับมารับ แต่คราวนี้ป้าเห็นรวิหิ้วกระเป๋าเดินทางออกไปด้วยนะ”
คำพูดนั้นทำเอาร่างบางใจหล่นวูบทันที ความห่วงพ่อผุดขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ ร่างเล็กรีบตอบแทบไม่ทันคิด
“งั้นเดี๋ยวหนูรีบไปดูพ่อก่อนนะคะ”
“จ้ะ ไปเถอะลูก” ป้าแก้วพยักหน้ารับ สีหน้าเต็มไปด้วยความเป็นห่วง
นับดาวเร่งฝีเท้ากึ่งเดินกึ่งวิ่งกลับเข้าบ้าน เปิดประตูเข้าไปแล้วไม่รอช้า พุ่งขึ้นบันไดสู่ชั้นสองทันที หัวใจเต้นโครมครามอยู่ในอก
“พ่อคะ! มีเรื่องอะไรรึเปล่า”
เสียงเรียกดังขึ้นตั้งแต่หน้าประตู ก่อนร่างบางจะก้าวพรวดเข้ามาในห้อง แต่ภาพที่เห็นกลับทำให้เธอชะงักงัน
ทุกอย่างเหมือนปกติดี
พ่อนั่งพิงหมอนดูทีวีอย่างสบาย ดวงตาอ่อนแรงแต่ยังมีแววอบอุ่น ส่วนนับตังค์น้องชายตัวเล็กก็ก้มหน้าก้มตาทำการบ้านอยู่บนโต๊ะเงียบๆ
“ไม่มีเรื่องอะไรนะลูก หนูมีอะไรหรือเปล่า”
น้ำเสียงของพ่อนุ่มนวลเหมือนเช่นเคย ดวงตาที่มองมาก็เหมือนอยากให้เธอคลายกังวล
นับดาวแทบเปลี่ยนอารมณ์ไม่ทัน ความร้อนรนเมื่อครู่ถูกเก็บกลืนลงไปอย่างยากลำบาก
“ป้าแก้วบอกว่าน้าวิมา แล้วหิ้วกระเป๋าเดินทางออกไป หนูก็นึกว่ามีเรื่องอะไร”
พ่อยกยิ้มบางคล้ายจะกลบเกลื่อน
“วิเค้ามาขอไปเที่ยวต่างจังหวัดกับเพื่อนน่ะ เห็นบอกว่าเหนื่อย อยากพักผ่อน พ่อก็เลยให้ไป”
นับดาวพยักหน้าช้าๆเข้าใจ แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยคำถาม พ่อกำลังหลอกตัวเองให้เชื่อ ทั้งที่ลึกๆมันไม่ใช่แบบนั้น แต่เพราะไม่อยากให้บรรยากาศในบ้านตึงเครียด โดยเฉพาะเมื่อน้องชายยังเล็กและยังต้องการแม่อยู่มาก เธอจึงเลือกที่จะเงียบ ไม่พูดอะไรอีก
“งั้น เดี๋ยวหนูลงไปทำกับข้าวนะคะ”
เธอฝืนยิ้มให้พ่อ ก่อนจะถอยออกมาและลงไปทำหน้าที่เหมือนทุกวัน
หลังทำอาหารไว้ให้พ่อกับน้องชายเรียบร้อยแล้ว นับดาวก็ต้องรีบออกไปทำงานพาร์ทไทม์เหมือนเคย ชีวิตของเธอวนเวียนอยู่แบบนี้เสมอ ไม่มีคำว่าเที่ยวเล่น ไม่มีคำว่าช้อปปิ้ง มีเพียงคำเดียวในชีวิตที่เธอจำต้องแบกรับ เงินที่เธอต้องหาเพื่อนำมาใช้จ่ายในครอบครัว
-ฮันเตอร์-
“นายครับ มีคนมาขอพบ”
เสียงรายงานของลูกน้องดังขึ้นในห้องทำงานกว้าง ที่เต็มไปด้วยกองเอกสารสูงท่วมหัว
วันนี้เป็นอีกวันที่ฮันเตอร์ต้องดูแลทั้งคาสิโนและผับควบคู่กันไป เนื่องจากเจคอปกำลังวุ่นวายกับเรื่องทางบ้าน ทุกภาระจึงตกอยู่ที่เขาแทบทั้งหมด
“ให้เข้ามา”
เสียงทุ้มต่ำเอ่ยสั้นๆ โดยไม่ละสายตาจากเอกสารตรงหน้า
“สวัสดีค่ะนาย”
หญิงวัยสามสิบต้นๆ ก้าวเข้ามาอย่างเกรงๆ มือรีบยกขึ้นไหว้ทักทาย
ฮันเตอร์ละสายตาจากกองงาน เงยหน้ามองเพียงชั่วครู่ ก่อนเอนหลังพิงเก้าอี้ด้วยท่าทีสุขุม สายตาคมจับจ้องร่างหญิงสาวตรงหน้าอย่างประเมิน
“พูดธุระของคุณมาเถอะ ผมไม่มีเวลามาก”
น้ำเสียงเรียบเย็นทำเอาหญิงสาวตรงหน้ากลืนน้ำลายอย่างฝืดเฝื่อน ก่อนจะตัดสินใจเอ่ยออกมา
“คือ… ฉันจะมาขอกู้เงินค่ะ ฉันมีโฉนดที่ดินมาเป็นหลักทรัพย์”
เธอรีบหยิบโฉนดออกมายื่นให้ลูกน้อง ฮันเตอร์พยักหน้า ให้ฉลามลูกน้องคนสนิทรีบเดินเข้าไปรับแล้วนำมาให้เขา
สายตาคมกริบกวาดมองเพียงไม่กี่อึดใจ ก่อนเงยหน้าขึ้น สายตาแฝงแรงกดดันจ้องตรงไปยังหญิงสาว
“นี่มันไม่ใช่ชื่อคุณ จะเอามากู้ได้ยังไง”
รวิรีบตอบอย่างร้อนรน
“แต่ดิฉันเป็นภรรยาค่ะ จดทะเบียนถูกต้องตามกฎหมาย สามีของดิฉันป่วยติดเตียง ไม่สามารถมาได้ ทุกอย่างภายในบ้านก็มีแต่ฉันนั่นแหละที่จัดการ”
ฮันเตอร์นิ่งไปเพียงครู่ เคาะปลายนิ้วกับที่วางแขนเบาๆอย่างใช้ความคิด แววตาคมดุดันเหมือนเสือที่กำลังเลือกจะขย้ำเหยื่อหรือไม่
ในที่สุด เสียงทุ้มเย็นก็ดังขึ้น
“คุณจะเอาเท่าไหร่ ว่ามา”
ใบหน้าของรวิสว่างวาบขึ้นทันที
“ที่ตรงนี้ ถ้าขายก็คงได้หลักล้านนะคะ นายจะให้ฉันกู้ได้เท่าไหร่”
“แปดแสน ระยะเวลากู้แค่หนึ่งเดือน ถ้าไม่มีคืนก็เตรียมย้ายออกไปได้เลย”
น้ำเสียงเด็ดขาด เย็นชา ไม่เปิดโอกาสต่อรองแม้แต่น้อย
“รับเงื่อนไขได้ก็เซ็น รับไม่ได้ก็เชิญออกไป ผมจะทำงาน”
คำพูดเขาหนักแน่น ไม่ง้อลูกค้าเลยซักนิด รวิกัดริมฝีปากตัวเองแน่น ก่อนรีบพยักหน้ารับอย่างไร้หนทาง
“ดะ…ได้สิคะ! หนึ่งเดือนฉันต้องหามาคืนได้แน่”
เธอคว้าปากกาทันที ก้มหน้าก้มตาเซ็นชื่อในสัญญาโดยไม่ลังเลแม้แต่นิด
ฮันเตอร์ยกยิ้มมุมปากบางๆ ขณะมองร่างหญิงตรงหน้า เขาสังเกตมานานแล้ว ผู้หญิงคนนี้มักวนเวียนอยู่กับคู่ขาในบ่อน เห็นชัดเจนว่าเธอเป็นผีพนัน และแน่นอนโฉนดที่ดินใบนี้ เธอคงไม่มีวันได้กลับคืน
ร่างสูงใหญ่ลุกขึ้นอย่างสุขุม เดินหายเข้าไปด้านหลังห้อง เปิดตู้เซฟเสียงดัง แกร๊ก แล้วหยิบเงินสดปึกใหญ่หนาออกมา
“นี่ เงินแปดแสนของคุณ ขอให้โชคดี”
เขาอวยพรอย่างเลือดเย็น ก่อนจะวางปึกเงินลงบนโต๊ะ
รวิแทบจะถลาเข้าไปรับด้วยมือสั่นเทา ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มดีใจจนไม่ทันสังเกตเลยว่า แววตาคมกริบของชายตรงหน้ากำลังจับจ้องด้วยเจ้าเล่ห์
“ขะ… ขอบคุณนายมากนะคะ”
เธอกอดกระเป๋าสะพายแน่น รีบเก็บเงินก้อนโตใส่เข้าไปแล้วกระชับมันไว้ใต้แขนอย่างระแวดระวัง
“ฉันขอตัวนะคะนาย”
ฮันเตอร์ไม่ตอบ เพียงผายมือให้เธอออกไปช้าๆ ดวงตาคมยังจับจ้องแผ่นหลังเล็กที่กำลังเร่งฝีเท้าออกไป
เมื่อบานประตูปิดลง เขายกมุมปากขึ้นเล็กน้อย ก่อนเอ่ยเสียงเย็นเฉียบ
“ไปสืบประวัติผู้หญิงคนนี้มา”
“ครับนาย” ฉลามรับคำสั่งทันที
1เดือนต่อมา
ซ่าาาา!!!
เสียงน้ำมันกระทบกับไฟที่แลบวาบขึ้นสูง ทำให้ควันหอมฉุยลอยอบอวลไปทั่วครัวเล็กๆ บรรยากาศเต็มไปด้วยความอบอุ่นและเสียงหัวเราะเบาๆ
“ว้าว นี่มันผัดผักบุ้งไฟแดงเหรอครับ”
เสียงตื่นเต้นของนับตังค์ดังขึ้นพร้อมร่างเล็กที่รีบเขย่งเกาะโต๊ะ ดวงตากลมใสเป็นประกายเหมือนเห็นการแสดงที่น่ามหัศจรรย์
นับดาวยกยิ้มบางๆ ทั้งที่เหงื่อซึมเพราะความร้อนจากเตา
“ใช่แล้ว นี่แหละที่เรียกว่าผัดผักบุ้งไฟแดง เอาจานมาสิเสร็จแล้ว”
เสียงตะหลิวกระทบกระทะ ก๊องแก๊ง! ดังเป็นจังหวะ ก่อนเธอจะตักผัดผักบุ้งสีเขียวสดส่งกลิ่นหอมฉุยลงในจานข้าวสวยร้อนๆ ที่น้องชายยื่นมาให้
ทุกอย่างกำลังดำเนินไปอย่างเรียบง่าย
ติ๊งน็อง! ติ๊งน็อง! ติ๊งน็อง!!
เสียงกดกริ่งหน้าบ้านดังขึ้นถี่ๆ รัวไม่หยุดเหมือนคนจงใจเร่งเร้า ตามมาด้วยเสียงเคาะประตู ปัง! ปัง! ปัง!
“มีใครอยู่ไหม!!! มีคนอยู่รึเปล่า!!!”
เสียงตะโกนดังลั่นจนสะท้อนเข้ามาในบ้าน สร้างความตื่นตระหนกให้ทุกคนในครัว
นับดาวสะดุ้งโหยง หัวใจเต้นแรงจนแทบหลุดจากอก เธอรีบหันไปสบตากับพ่อที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะ สีหน้าของพ่อเปลี่ยนไปทันที จากรอยยิ้มอบอุ่นเมื่อครู่กลายเป็นความกังวลเงียบๆ
มือเล็กของนับตังค์สั่นน้อยๆ ก่อนจะเผลอกำชายเสื้อพี่สาวแน่น เสียงเล็กเอ่ยถามสั่นเครือ
“พี่นับ ใครกันครับ ทำไมเขาต้องตะโกนเสียงดังด้วย”
นับดาวกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเฝื่อน เธอค่อยๆเดินไปที่หน้าต่าง ดึงม่านผืนบางออกเพียงเล็กน้อยแล้วชะโงกมองออกไป
หน้าบ้านมีชายชุดดำยืนอยู่สองคน คนหนึ่งกำลังกดกริ่งไม่หยุด อีกคนใส่หมวกกันน็อคเต็มใบ
ยืนขั้วบิ๊กไบค์สตาร์ทรถรออยู่
“ เดี๋ยวนับตังค์ไปกินข้าวรอกับพ่อนะ เดี๋ยวพี่ออกไปดูเอง ”
เธอส่งน้องชายไว้บนโต๊ะอาหาร เท้าเล็กเดินเร่งออกไปนอกบ้าน
- ผู้เขียน
