“ทำไม เดินมาแถวนี้อยากเห็นหน้าไอ้เจ้าของไร่ข้าง ๆ นี้เหรอ” น้ำเสียงกระแนะกระแหนของเสือที่สาดใส่ณิชาเมื่อเห็นเธอออกมาเดินเล่น
“แล้วไง ฉันจะทำอะไรมันก็เรื่องของฉัน”
“เหรอ”
“ก็ใช่นะสิ!!แล้วนายจะมาหาเรื่องฉันทำไม” ณิชาเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเขาถึงชอบค่อยพูดจากวนประสาทและกระแนะกระแหนเธออยู่เป็นประจำ เขาเป็นโรคจิตรึไง
“ชอบมันเหรอ” เสือเผลอตักเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถามคนตัวเล็กตรงหน้า ทำให้เธอนึกตงิดใจกับท่าทางแปลกไปของเขา
“นายหมายถึงใคร”
“ก็ไอ้อคินเจ้าของไร่ข้าง ๆ ไง”
“พี่เขาก็ดีนะ” ในเมื่อเขาเสนอเธอก็ควรตอบสนองคำถามของเขา ใบหน้าบึ้งตึงของเสือแสดงออกมาอย่างชัดเจน เขาไม่พอใจในคำตอบของเธอแม้แต่น้อย
“เหอะ!!”
“ทำไม? นายชอบฉันรึไง” คนถามของณิชาทำให้เสือผู้หญิงถึงกับชะงัก ร่างสูงยืนนิ่งจนณิชาสังเกตพฤติกรรมของเขาได้
“ฉันล้อ”
“ฉันชอบเธอ” กึก!! ณิชาที่ได้ยินคำพูดของเสือทำให้เธอนิ่งอึ้งไปห
