2.1
1174 คำ
“โหยยยย ไรวะ”
ดิมิทิสโอดครวญตอนที่ยื่นเงินสดจำนวนหมื่นเหรียญให้ฟิโอดอร์กับจ้าวไป่เฟิงในเช้าวันถัดมาเมื่อรู้ว่ายูโกะออกมาจากห้องของราฟาเอลหลังจากที่เข้าไปได้ไม่ถึงสิบห้านาที ตอนนี้พวกเขาทั้งสี่เขากำลังนั่งกินอาหารเช้าอยู่บนดาดฟ้าเรือ
“ราฟ นายแม่ง”
ดิมิทิสหันไปต่อว่าคนที่ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวและมีส่วนได้ส่วนเสียในเรื่องนี้อย่างราฟาเอล เจ้าของใบหน้าหล่อจัดเลิกคิ้วมองดิมิทิสอย่างเคลือบแคลงระหว่างที่เขายกกาแฟขึ้นจิบ
“เป็นบ้าอะไรของนายดิม”
“ก็นายทำให้ฉันแพ้พนัน”
“พนันอะไร”
“ก็พนันกันว่ายูโกะจะออกมาจากห้องนายตอนเช้าไง แต่นี่อะไรวะ ยูโกะเข้าไปได้ไม่ถึงสิบห้านาทีก็ออกมาจากห้องนายละ ถามจริงราฟ ตอนนี้นายมีปัญหาเรื่องกามตายด้านหรือเปล่า โอ๊ย ฉันเจ็บนะเว้ย”
สุดท้ายดิมิทิสต้องยกมือกุมหน้าแข้งเมื่อถูกราฟตวัดปลายเท้าเข้าใส่อย่างเต็มรัก จ้าวไป่เฟิงกับฟิโอดอร์หัวเราะ ในขณะที่คนกระทำอย่างราฟาเอลมีสีหน้าเรียบนิ่ง
“รางวัลสำหรับความกวนตีนของนายไงดิม” ราฟาเอลบอกเสียงเรียบ
“อะไรกันราฟ ฉันแค่พูดเรื่องจริง ยูโกะสวยเซ็กซี่ขนาดนั้น นายยังไม่แล แบบนี้นายจะให้ฉันคิดว่าไงล่ะ”
ราฟาเอลตวัดปลายเท้าอีกครั้ง แต่คราวนี้ดิมิทิสหลบทัน มาเฟียกรีกยกขาขึ้นพาดบนเก้าอี้ตัวที่ว่างเพื่อป้องกันโดนเพื่อนทำร้ายร่างกายอีก ไม่ใช่ระวังแค่ราฟาเอล แต่ต้องระวังฟิโอดอร์กับจ้าวไป่เฟิงด้วย เพราะไม่มีใครไว้ใจได้ทั้งนั้น ทั้งสามคนชอบรวมหัวกันแกล้งเขา แต่ก็เข้าใจได้เพราะเขาเองที่เป็นคนกวนโทสะของเพื่อนก่อน เพราะฉะนั้นเขาต้องปกป้องตัวเองก่อนเป็นอันดี
“ไม่เสือกสักเรื่องก็ได้นะดิม”
“นายพูดอย่างนั้นก็ไม่ถูกนะราฟ ถ้าฉันไม่เสือกเรื่องของนายฉันจะไปเสือกเรื่องของใครได้ล่ะตอนนี้ เฟเดียก็แต่งงานแล้ว เพราะฉะนั้นจะแซวเรื่องผู้หญิงก็ไม่ได้ เสี่ยวเฟิงก็กำลังจะมีลูกจะแซวก็ไม่ได้อีก เพราะงั้นก็เหลือแค่นายนี่แหละที่เป็นเป้าหมายของฉัน”
“เฮอะ”
ราฟาเอลแค่นเสียงอย่างไม่จริงจังนักก่อนที่เขาจะหยิบแซนวิชขึ้นมากัดคำโต ฟิโอดอร์กับจ้าวไป่เฟิงลอบมองการโต้เถียงระหว่างทั้งคู่ด้วยความรื่นรมย์ ก่อนที่พวกเขาทั้งคู่จะหยิบแซนวิชขึ้นมากินบ้าง ส่วนดิมิทิสนั้นกำลังยกชานมร้อนขึ้นมาจิบ
“อาหารดี บรรยากาศดี ทุกอย่างดี ยกเว้นเจ้าภาพที่จู่ๆ ก็กลายเป็นคนกามตายด้านกะทันหัน”
“กวนตีนว่ะดิม”
เสียงหัวเราะครืนดังขึ้นหลังจากที่ราฟาเอลตอกกลับดิมิทิสไป ซึ่งแน่นอนว่าคนถูกด่าไม่ได้เดือดเนื้อร้อนใจอะไร มีเพียงปฏิกิริยาโต้ตอบด้วยการหัวเราะจนไหล่สั่นเท่านั้น
งานเลี้ยงทุกงานย่อมมีวันเลิกรา
ราฟาเอลเดินทางกลับคฤหาสน์เลอร์มาหลังจากที่แยกกับกลุ่มเพื่อนของเขาที่สนามบิน คฤหาสน์ของเขาตั้งอยู่ในพื้นที่ชานเมืองของปารีส เป็นคฤหาสน์เก่าแก่สถาปัตยกรรมยุควิคตอเรียนที่กินพื้นที่ราวหกเอเคอร์ รถยุโรปคันหรูสีดำมันปลาบที่ราฟาเอลนั่งจอดตรงหน้ามุขคฤหาสน์
“ขอบคุณครับ”
ราฟาเอลกล่าวขอบคุณพ่อบ้านวัยห้าสิบเก้าปีที่ทำงานรับใช้ตระกูลเลอร์มามาตั้งแต่สมัยที่บิดาของเขายังมีชีวิตอยู่ ปัสกาลชายวัยผู้ใหญ่ตอนปลายที่เริ่มมีร่องรอยของความเหี่ยวย่นบนผิวหนังตามร่างกายขยับยิ้มรับด้วยท่าทางสุภาพ
“ทุกอย่างเรียบร้อยดีไหมครับคุณราฟ”
“เรียบร้อยดีครับ”
ราฟาเอลเองก็ตอบด้วยถ้อยคำสุภาพ เขาให้ความเคารพปัสกาลราวกับญาติผู้ใหญ่คนหนึ่ง และไว้วางใจอีกฝ่ายพอๆ กับคริสต็อฟมือขวาของเขา
“ผมขอตัวขึ้นข้างบนก่อนนะครับ”
“เชิญครับ เดี๋ยวผมให้เด็กยกของว่างขึ้นไปให้”
“ขอบคุณครับ”
ปัสกาลผายมือให้ราฟาเอลด้วยท่าทางนอบน้อม ราฟาเอลยกยิ้มบางๆ ก่อนจะเดินผ่านหน้าปัสกาลไป โดยมีคริสต็อฟกับลูกน้องอีกสองคนเดินตามไปไม่ห่าง ส่วนคนอื่นๆ ที่เหลือต่างแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตน
ในห้องทำงานราฟาเอลยืนหันแผ่นหลังให้คริสต็อฟ นัยน์ตาสีอำพันมองทะลุกระจกใสไปยังทัศนียภาพที่รายล้อมไปด้วยธรรมชาติซึ่งมีทั้งต้นไม้ใหญ่ สวนดอกไม้และภูเขาที่เห็นอยู่ลิบๆ มือหนาทั้งสองข้างสอดลงในกระเป๋ากางเกงสแล็คสีครีมที่ตัดเย็บอย่างประณีต เขายืนอยู่ในท่าเดิมเกือบสิบนาทีได้ ทำเอาคริสต็อฟรู้สึกหายใจไม่ค่อยทั่วท้องสักเท่าไร แต่ถึงกระนั้นเขาก็ไม่อาจไปไหนได้หากไม่ได้รับอนุญาตจากคนเป็นนาย ในที่สุดคริสต็อฟก็ได้หายใจหายคออย่างสะดวกเมื่อราฟาเอลหมุนตัวกลับมา
“ตามสืบให้หน่อยว่าผู้หญิงที่มานอนกับฉันเป็นใคร ถ้าเจอแล้วก็พาตัวมาที่นี่”
“คุณราฟหมายถึงคุณยูโกะหรือครับ ก็ลูกสาวของเคนโตะ ฮิราโนะไงครับ”
“ไม่ใช่ ฉันไม่ได้หมายถึงยูโกะ หมายถึงผู้หญิงที่มานอนกับฉันในคืนแรก”
“เข้าใจแล้วครับ” คริสต็อฟรับคำหนักแน่น “แล้ว ถ้าเธอไม่เต็มใจล่ะครับ”
“แค่หาตัวให้เจอแล้วพาเธอมาที่นี่ก็พอ ที่เหลือฉันจัดการเอง”
คริสต็อฟไม่คิดว่าจะได้ยินคำพูดแบบนี้จากราฟาเอลมาก่อน นี่ไม่ต่างจากการลักพาตัวเลยชัดๆ สีหน้าของคนที่เปรียบดั่งมือขวาดูลำบากใจอยู่หลายส่วน แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจพูดในสิ่งที่รบกวนจิตใจออกไป
“เอ่อคุณราฟครับ แบบนั้นไม่เท่ากับเป็นการลักพาตัวเหรอครับ”
“ใช่ เป็นการลักพาตัว แต่เธอกำลังสร้างปัญหาให้ฉัน เพราะงั้นเธอต้องรับผิดชอบ”
คริสต็อฟเองก็ไม่รู้ว่าผู้หญิงที่ราฟาเอลกล่าวถึงสร้างปัญหาอะไรให้เจ้านายของเขา แต่เขาเดาว่าน่าจะเป็นปัญหาใหญ่อยู่ทีเดียว ไม่อย่างนั้นราฟาเอลคงไม่กล่าวออกมาแบบไม่ลังเลแบบนั้น และเท่าที่เขาจำได้ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่ปฏิเสธหากเป็นความต้องการของราฟาเอล แต่ดูเหมือนว่าคนนี้จะแตกต่างออกไป
“ครับคุณราฟ ผมจะรีบจัดการให้เดี๋ยวนี้ครับ”
คริสต็อฟถอยออกไปพร้อมจัดการปิดประตูห้องทำงานให้อย่างเสร็จสรรพ ราฟาเอลหมุนตัวกลับและทอดสายตามองทะลุกระจกใสออกไปอีกครั้ง ใบหน้าหล่อจัดดูเคร่งเครียด สังเกตได้จากคิ้วดกหนาที่พาดเหนือดวงตาเรียวรีสีอำพันคู่นั้น
“หากเรื่องนี้จะมีใครสักคนที่ผิดก็ต้องเป็นเธอ เพราะเธอสร้างปัญหาให้ฉัน เธอทำให้ฉันนอนกับใครไม่ได้อีก เธอต้องรับผิดชอบ”
- ผู้เขียน
