ปั้นหยาค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา สิ่งที่หญิงสาวเห็นเป็นอันดับแรกคือเพดานขาวสะอาด และสิ่งที่เห็นเป็นลำดับถัดมาคือกระปุกน้ำเกลือที่ห้อยอยู่บนเสาแขวนข้างเตียง
“ตื่นแล้วเหรอ เป็นไงบ้างให้ผมตามหมอไหม”
“รู้สึกมึนหัวนิดหน่อยค่ะ ฉันหลับไปนานไหมคะ”
“สี่ชั่วโมง” ปั้นหยาทำเพียงพยักหน้ารับรู้ก่อนจะค่อยๆ ขยับตัวลุกขึ้นนั่งโดยมียูแน็สช่วยประคอง
“ฉันอยากกลับแล้วค่ะ คุณช่วยตามหมอให้หน่อยได้ไหมคะ”
พอเห็นห้องพักขนาดกว้างปั้นหยาก็กังวลเรื่องค่าใช้จ่ายขึ้นมา หล่อนไม่ได้มีเงินเยอะขนาดนั้น และอันที่จริงหล่อนก็ไม่น่าจะเป็นอะไรมาก น่าจะแค่ตกใจจนเป็นลมหมดสติไปก็เท่านั้น เพราะหล่อนไม่ได้รู้สึกถึงความผิดปกติตรงส่วนไหนของร่างกายเลยแม้แต่น้อย ยกเว้นแต่ตรงหลังมือซ้ายที่มีเข็มให้น้ำเกลือคาอยู่ก็เท่านั้น
“โอเค ถ้าคุณอยากกลับผมจะตามหมอให้”
ยูแน็สไม่ได้ค้านเพราะเอาจริงๆ หมอก็แค่บอกว่าหญิงสาวหมดสติไปเท่านั้น และตอนนี้หญิงสาว
