“พาฉันมาที่นี่ทำไมคะ”
ปั้นหยาถามอย่างตื่นตระหนก หัวใจของหล่อนเต้นกระหน่ำรัวด้วยความตื่นกลัว คนขับรถที่ปั้นหยาไม่คุ้นหน้าแสยะยิ้มมองหญิงสาวผ่านกระจกมองหลัง ก่อนที่เขาจะหยิบปืนขึ้นมา แล้วเล็งปลายกระบอกปืนมาที่ปั้นหยา
“ลงจากรถเดี๋ยวนี้”
ปั้นหยาจำต้องทำตามอย่างไม่มีทางเลือก หญิงสาวก้าวลงจากรถด้วยท่าทางหวาดกลัว คนขับรถก้าวตามลงมาและเข้าประชิดตัวหญิงสาวพร้อมปลายกระบอกที่จ่ออยู่แถวบั้นเอว
“คุณจะพาฉันไปไหน”
“เดินตรงไปอย่าถามมาก”
ปั้นหยาสะดุ้งจนสุดตัวเพราะเสียงตะตอก ความหวาดกลัวโอบล้อมไปทั่วทั้งร่าง น้ำสีใสไหลออกมาคลอที่หน่วยตาทั้งสองข้างของหญิงสาวอย่างช่วยไม่ได้ ปั้นหยาขยับเท้ามาเรื่อยๆ หล่อนถูกบังคับให้เดินอ้อมมาด้านหลังโรงนาร้าง ห่างออกมาอีกหลายร้อยเมตรจนกระทั่งหยุดเท้าตรงริมบึง สิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่ที่ลอยคออยู่ในบึงน้ำนั้นยิ่งทำให้ปั้นหยาหวาดกลัวจนจับขั้วหัวใจ
“นะนี่มันอะไรกันคะ”
ปั้นหยาถ
