“อุ้ย!”
หญิงสาวสะดุ้งจนสุดตัวเมื่อเดินออกมามาจากห้องน้ำแล้วเจอราฟาเอลยืนทำหน้าถมึงทึงอยู่ที่ข้างเตียงของหล่อน
“เธอกลับช้า”
ปั้นหยายิ้มเผล่ หญิงสาวอยู่ในชุดคลุมอาบน้ำสีขาวสะอาด และเส้นผมเปียกหมาดหลังการสระผมถูกห่อหุ้มด้วยผ้าขนหนูผืนเล็ก ผ้าขนหนูอีกผืนที่หญิงสาวใช้ซับหน้าถูกคล้องเอาไว้ที่ลำคอระหง เท้าเล็กขยับมายืนตรงหน้าราฟาเอลด้วยระยะห่างพอประมาณ
“งานติดพันนิดหน่อยค่ะ”
“เธอเป็นพนักงานประจำของห้องเสื้อเลอโบหรือไง” ราฟาเอลเอ่ยเสียงขุ่น คิ้วหนาที่พาดเหนือดวงตาสีอำพันขมวดแน่น บ่งบอกว่าเจ้าตัวกำลังไม่สบอารมณ์เท่าไรนัก
“อารมณ์ดีหรือยังคะ”
ปั้นหยาถามขึ้นหลังจากถอนกลีบปากนุ่มออกมาจากแก้มสากระคาย ใบหน้าหล่อคมที่ดูตึงเครียดผ่อนคลายลงในพริบตา
“เอาตัวรอดเก่งนะ”
“คนเราต้องรู้จักปรับตัวค่ะ ต้องอยู่ให้เป็น”
ปั้นหยาหัวเราะคิกคักตอนที่บอก ดวงตาคู่สวยสบกับนัยน์ตาคมปลาบหากแต่เพียงครู่เดียวก็ต้องหลบส
