“ขอบคุณมากนะคะคุณอีแลน”
ปั้นหยายกมือไหว้เจ้าของห้องเสื้อเลอโบอย่างอีแลนก่อนจะหยิบกระเป๋าขึ้นมาถือเพื่อเตรียมตัวกลับคฤหาสน์เลอร์มา กว่าสองสัปดาห์แล้วที่ปั้นหยามาเรียนออกแบบกับอีแลน และอีแลนก็ถ่ายทอดความรู้ให้ปั้นหยาอย่างเต็มที่
“กลับดีๆ ล่ะ”
“ขอบคุณค่ะ”
ปั้นหยากล่าวขอบคุณอีแลนถึงความห่วงใยที่อีกฝ่ายมอบให้ หญิงสาวไม่ทันได้เดินออกจากร้านดี ประตูก็ถูกเปิดเข้ามาพร้อมร่างสูงของยูแน็ส
ปั้นหยาจำได้ดีว่าคนตรงหน้าคือยูแน็ส แวงแกร์เจ้าของโรงแรมปารีส เซ้นต์ แวงแกร์ ที่อดีตพนักงานดูแลห้องพักอย่างหล่อนไม่เคยไม่มีโอกาสได้เจอบ่อยนัก ปั้นหยารีบเบี่ยงตัวหลบทางให้เขา แต่ครู่ต่อมาหญิงสาวต้องขมวดคิ้วแน่นเมื่อเป็นยูแน็สเองที่ก้าวมายืนตรงหน้าหล่อน
หรือว่าหล่อนยังหลีกทางให้เขาไม่พอ
ปั้นหยาคิดแบบนั้น หล่อนขยับถอยหลังและเบี่ยงตัวหลบเพื่อให้ยูแน็สได้เข้ามาอย่างสะดวกแต่สุดท้ายเขาก็ยังก้าวตามมายืนตรงหน้าหล่อน ป
