เปลือกตาสีมุกขยับไปมาก่อนจะเปิดขึ้นในเช้าวันใหม่ ความอึดอัดที่โอบรัดไว้แทบทั้งตัวทำให้ปั้นหยานิ่วหน้า การมองเห็นที่พร่าเบลอในตอนแรกค่อยๆ ชัดเจนขึ้น ดวงตาคู่สวยเบิกโพลงตอนที่แหงนหน้าขึ้นแล้วเห็นใบหน้าหล่อจัดอยู่ห่างไม่ถึงคืบ
“คุณราฟาเอล”
ปั้นหยาร้องเรียกอย่างตื่นตระหนก หญิงสาวขยับตัวจะลุกออกจากอกอุ่นที่ซุกซบอยู่ก่อนหน้า หากแต่หญิงสาวไม่อาจทำได้อย่างที่ใจต้องการเมื่อถูกวงแขนแข็งแกร่งกอดรัดร่างของหล่อนเอาไว้แน่น
“ปล่อยนะคะ”
ใบหน้าของปั้นหยาร้อนจัดเมื่อถูกเจ้าของนัยน์ตาสีอำพันมองคล้ายล้อเลียนอยู่ในที ปั้นหยาจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าหล่อนมาอยู่ในอ้อมกอดของเขาได้อย่างไร เหตุการณ์ล่าสุดที่หล่อนจำได้ก็คือเขาสอนหล่อนดื่มไวน์อยู่ที่สวนหลังคฤหาสน์
“เธอทำอะไรไว้รู้ตัวหรือเปล่า”
“คะ”
ปั้นหยาร้องถามอย่างงุนงง ราฟาเอลกระตุกยิ้มมุมปากก่อนที่เขาจะขยับตัวลุกขึ้นนั่งในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอน โดยรวบเอาร่างเล็กของห
