คริสต็อฟจอดรถตรงหน้าบาร์เล็กๆ แห่งหนึ่งที่อยู่แทบชานเมืองปารีสซึ่งเป็นบาร์สไตล์คันทรี่ ดับเครื่องยนต์แล้วก็ก้าวลงจากรถ เขาก้าวเข้าไปในร้านที่ตอนนี้คร่าคร่ำไปด้วยนักดื่มยามราตรีและเสียงดนตรีสดในท่วงทำนองเพลงรื่นหูกำลังบรรเลง เขากวาดสายตามองหาใครสักคน ก่อนจะเห็นคนที่เขามองหาโบกไม้โบกมือเรียกอยู่ตรงเคาน์เตอร์บาร์
“ทางนี้”
คริสต็อฟก้าวขายาวๆ ตรงดิ่งไปที่เคาน์เตอร์บาร์ทันที เขาทิ้งตัวลงนั่งเก้าอี้บาร์ทรงกลม และคนที่เขานัดเอาไว้ก็คือโฌแอ็ลลูกน้องคนสนิทของยูแน็ส
“กี่ปีแล้ววะ”
นั่นคือคำแรกที่โฌแอ็ลเอ่ยขึ้นหลังจากที่คริสต็อฟนั่งเก้าอี้เรียบร้อยแล้ว คริสต็อฟไม่ได้ตอบอะไร เขากวักมือเรียกบาร์เทนเดอร์
“ขอไวท์รัสเซียนหนึ่งแก้ว”
“ได้ครับ” บาร์เทนเดอร์รับคำแข็งขันแล้วหันไปเตรียมเครื่องดื่มระหว่างนั้นคริสต็อฟก็หันมาโฌแอ็ลที่เพิ่งจะส่งวอดก้าลงคอ เขาตอบคำถามที่โฌแอ็ลถามก่อนหน้า
“สี่ปีหรือห้าปีนี่แหละฉ
