3.2
1340 คำ
“ยอดเยี่ยมที่สุด”
อีแลนชมเปาะยามที่เห็นปั้นหยาในชุดแซกแขนยาวโชว์ช่วงไหล่เข้ารูปชายกระโปรงยาวกรอมพื้นสีทองและอวดหน้าท้องแบนราบจากตัวชุดด้านบนที่เปิดเปลือยเป็นรูปสี่เหลี่ยมข้าวหลามตัด เผยให้เห็นผิวเรียบเนียนสีน้ำผึ้ง และชุดสีทองก็ขลับให้ผิวของปั้นหยาดูโดดเด่นไม่น้อยเลย
“ทีนี้ก็เหลือแค่ฝึกเดิน ทำตามฉันนะ ฉันเชื่อว่าเธอทำได้”
“ค่ะ”
ปั้นหยารับคำอย่างไม่อิดออดมาถึงตรงนี้หญิงสาวก็ตั้งใจทำให้ดีที่สุด อย่างน้อยก็เพื่อไม่ให้อีแลนต้องเสียหน้าหรืออับอาย
“แบบนี้”
อีแลนเดินให้ปั้นหยาดูเป็นตัวอย่างรวมถึงการโพสท่า ปั้นหยามองท่วงท่าของอีแลนอย่างตั้งใจ ก่อนจะเริ่มเดินเมื่ออีแลนบอกให้หญิงสาวเดินให้ดู
“หลังเหยียดตรงอีกนิด เชิดหน้าขึ้นอีกหน่อย แขนปล่อยธรรมชาติ ดีมาก เพอร์เฟ็ค”
เป็นอีกครั้งที่อีแลนเอ่ยปากชมเปาะ ปั้นหยายกมือไหว้เป็นการขอบคุณตามแบบฉบับคนไทย นั่นทำให้อีแลนยิ้มกว้างอย่างเอ็นดู
“ฉันชอบสาวไทยก็ตรงนี้แหละ หน้าคม ตากลมโต และมารยาทงาม”
ปั้นหยายิ้มอย่างเก้อเขินเมื่อถูกชมซึ่งๆ หน้า อีแลนยังมีรอยยิ้มเต็มใบหน้าตอนที่ยกมือขึ้นบีบไหล่ของหล่อนเบาๆ อย่างต้องการให้กำลังใจ
“เดี๋ยวฉันจะไปดูความเรียบร้อยด้านนอกสักหน่อย อีกสิบนาทีงานจะเริ่มละ และเธอก็ไม่ต้องกังวลอะไรทั้งนั้น แค่ทำให้เต็มที่ก็พอ เข้าใจไหม”
ปั้นหยาพยักหน้ารับแล้วมองตามอีแลนที่เดินจากไปจนกระทั่งลับสายตา ดวงหน้าเรียวรูปไข่หันกลับมาและมองตรงไปเบื้องหน้า และเริ่มฝึกเดินกับโพสท่าตามที่อีแลนสอนอย่างตั้งอกตั้งใจ
“เชิญครับ”
การ์ดหน้างานผายมือเชิญให้ราฟาเอลเข้าไปด้านในห้องจัดงานเมื่อคริสต็อฟโชว์บัตรเชิญให้ดู มาเฟียหนุ่มดูหล่อเหลาในชุดสูทสีกรมท่าผูกโบว์หูกระต่ายสีดำ ท่วงท่าการเดินของเขาเป็นไปอย่างสง่าผ่าเผย ราฟาเอลก้าวเข้าไปในงานโดยมีคริสต็อฟตามไปไม่ห่าง
ราฟาเอลกับคริสต็อฟนั่งลงตามหมายเลขเก้าอี้ที่ระบุบนบัตรเชิญ ซึ่งเขาได้นั่งแถวหน้าชิดขอบเวทีที่จัดเป็นรูปตัวทีที่ความยาวของเวทียาวถึงกลางห้องประชุมและยกพื้นขึ้นสูงเล็กน้อย
แขกเหรื่อเริ่มทยอยเข้ามาในงานด้วยเก้าอี้ในงานถูกจัดไว้ราวหนึ่งร้อยห้าสิบที่นั่ง ส่วนใหญ่คนที่ได้รับเชิญจะเป็นพวกนักธุรกิจและนักการเมืองที่ควงคู่มากับภรรยา ยกเว้นคนโสดอย่างราฟาเอลที่มากับลูกน้องคนสนิทอย่างคริสต็อฟ และเจ้าของโรงแรมอย่างยูแน็สที่เดินเข้ามาในงานพร้อมกับโฌแอ็ลลูกน้องคนสนิทเช่นกัน
และเก้าอี้ของพวกเขาก็อยู่ติดกัน
“ใครเป็นคนจัดที่นั่ง”
ยูแน็สเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดตอนที่เห็นว่าเก้าอี้ที่ตัวเองต้องนั่งอยู่ติดกับเก้าอี้ของราฟาเอลซึ่งอีกฝ่ายนั่งประจำที่อยู่ก่อนแล้ว
“คุณอีแลนครับ” โฌแอ็ลกล่าวถึงคนจัดงานซึ่งก็คืออีแลน เลอโบ
“ดีจริงๆ”
ถึงจะเอ่ยเสียงกระแทกออกมาอย่างหัวเสียแต่สุดท้ายยูแน็สก็เดินไปนั่งที่เก้าอี้ข้างราฟาเอลซึ่งเป็นตามตำแหน่งที่ระบุบนบัตรเชิญ ถึงแม้ว่าจะเป็นเจ้าของสถานที่แต่ยูแน็สก็ตระหนักดีว่าควรจะต้องให้เกียรติเจ้าของงาน แม้จะรู้สึกขัดใจอยู่ไม่น้อยเลยก็ตาม
คริสต็อฟกับโฌแอ็ลสัมผัสได้ถึงบรรยากาศคุกรุ่นที่ลอยอบอวลอยู่บริเวณรอบๆ ตัวของพวกเขา คริสต็อฟนั่งฝั่งซ้ายมือของคนเป็นนาย ในขณะที่โฌแอ็ลเองนั่งอยู่ทางฝั่งขวา และแน่นอนว่าเจ้านายของพวกเขาอย่างราฟาเอลกับยูแน็สนั่งเก้าอี้ข้างกัน ไร้คำพูดจาและทักทาย แต่สิ่งที่เด่นชัดคือบรรยากาศโดยรอบเต็มไปด้วยความอึดอัด ยิ่งพวกเขาสงวนท่าทีมากเท่าไร คนรอบๆ ก็ยิ่งรู้สึกหายใจติดขัดไปหมด
“สวัสดีท่านสุภาพบุรุษและสุภาพสตรี ผมการีมได้รับเกียรติให้เป็นพิธีกรในวันนี้ ขอต้อนรับทุกท่านเข้าสู่งานแฟชั่นโชว์การกุศลจากห้องเสื้อเลอโบ รายได้ทั้งหมดโดยไม่หักค่าใช้จ่ายมอบให้แก่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า และปิดท้ายด้วยการประมูลภาพวาดซึ่งผมคิดว่าเมื่อทุกท่านได้เห็นต้องร้องว้าวอย่างแน่นอน และในค่ำคืนนี้ใครจะได้เป็นผู้ครอบครองเราต้องมารอลุ้นกัน เพียงแค่คุณเตรียมเช็คและปากกาเอาไว้ให้พร้อม”
การีมกล่าวอย่างติดตลกกับเสียงดนตรีที่คลอเบาๆ ทำให้บรรยากาศความอึดอัดที่ราฟาเอลกับยูแน็สสร้างขึ้นโดยที่พวกเขาไม่รู้ตัวดูผ่อนคลายลงมาก การีมรอจนกระทั่งเสียงหัวเราะของแขกในงานที่กำลังขบขันกับคำพูดของเขาเบาบางลง เจ้าตัวก็กล่าวเข้าสู่ลำดับถัดไปของงานในค่ำคืนนี้
“เอาละครับ ผมว่าตอนนี้นายแบบ-นางแบบของเราคงพร้อมแล้ว ขอเชิญทุกท่านเข้าสู่งานแฟชั่นโชว์เพื่อการกุศลได้เลยครับ”
เสียปรบมือดังขึ้นหลังจากการีมกล่าวจบ เสียงดนตรีที่เคยคลอเบาๆ ถูกเปลี่ยนเป็นดนตรีในจังหวะที่เร่งเร้าอย่างตื่นเต้นมากขึ้น ไฟในห้องถูกปรับและเน้นแสงสว่างเฉพาะบริเวณเวที ระหว่างนั้นราฟาเอลก็หันไปพูดกับคริสต็อฟ
“ให้คนของเราตามหาตัวผู้หญิงในภาพให้เจอ”
“ผมสั่งการเรียบร้อยแล้วครับ และถ้าไม่เจอผู้หญิงในภาพ ผมก็สั่งลูกน้องเอาไว้ว่าให้ตามตัวผู้หญิงที่ชื่อชัญญา จับเธอมาเค้นถามว่ารู้จักผู้หญิงในภาพหรือเปล่า”
“อืม”
ราฟาเอลครางรับในลำคอก่อนที่เขาจะหันหน้าไปบนเวทีอีกครั้ง ตอนนี้เหล่านายแบบและนางแบบกำลังทยอยเดินออกมาอวดเสื้อผ้าและเครื่องประดับที่เข้ากันดีในแต่ละชุด ส่วนยูแน็สเองก็จับจ้องสายตาไปที่เวที มีบ้างบางจังหวะที่เขาเหลือบมองเสี้ยวหน้าของราฟาเอลแต่ก็เป็นเพียงแว่บหนึ่งเท่านั้น
‘วันนี้ผู้หญิงของแกต้องเป็นของฉัน’
นั่นคือสิ่งที่ยูแน็สมาดหมายเอาไว้ รอยยิ้มร้ายผุดขึ้นบนใบหน้าของเขา การเดินแบบยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆ ก่อนที่คริสต็อฟจะโน้มตัวมากระซิบบอกราฟาเอล
“อ่า ผมลืมบอกคุณราฟไปเลยครับ คืนนี้คุณมาเรียมเดินแบบในชุดฟินาเล่ครับ”
“แล้วไง” ราฟาเอลเอ่ยเสียงเรียบ เขาไม่ได้หันไปมองคริสต็อฟด้วยซ้ำ ดวงตาสีอำพันยังคงจับจ้องอยู่บนเวที
“คุณมาเรียมอยากไปดื่มกับคุณราฟหลังเลิกงานครับ”
ราฟาเอลเข้าใจดีว่าการชวนดื่มของมาเรียม ก็องเต้ ลูกสาวคนสวยของเซเนดีน ก็องเต้ นายธนาคารซีเคทีแบงก์ไม่ได้หมายความว่าแค่ดื่มเฉยๆ เพราะหลังจากดื่มพวกเขาก็คงต้องจบที่เตียง หากเป็นเมื่อก่อนราฟาเอลคงไม่รีรอที่จะตอบรับคำเชิญชวน แต่ตอนนี้สถานการณ์มันได้เปลี่ยนไปแล้ว ตอนนี้ผู้หญิงที่เขาต้องการมีเพียงคนเดียวเท่านั้น
ผู้หญิงที่เขากำลังตามหา
“บอกเธอไปว่าฉันไม่สะดวก”
คำปฏิเสธของราฟาเอลทำให้คริสต็อฟเลิกคิ้วขึ้นอย่างกังขา แต่ถึงกระนั้นเขาก็ทำเพียงรับคำสั่งของราฟาเอลโดยไม่ได้ซักไซ้ไล่เรียงต่อ
“ครับคุณราฟ”
บทสนทนาของทั้งคู่สิ้นสุดลงตรงนั้น ดวงตาคมปลาบของมาเฟียหนุ่มยังคงจับจ้องอยู่บนเวทีที่เหล่านายแบบและนางแบบพากันออกมาอวดเสื้อผ้าและเครื่องประดับคอลเล็กชั่นต่างๆ ก่อนที่นัยน์ตาสีอำพันจะวูบไหวเมื่อเห็นปั้นหยาเดินนวยนาดออกมาในชุดสีทองอร่าม
“คริสต็อฟ ผู้หญิงคนนั้นคือคนที่ฉันต้องการตัว”
- ผู้เขียน
