3.4
1090 คำ
“ผมให้แสนเหรียญ”
“ว้าว”
การีมถึงกับร้องด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นอย่างปิดไม่มิดเมื่อมีผู้ร่วมงานคนหนึ่งเสนอด้วยราคาที่ก้าวกระโดดมากว่าคนอื่นๆ เป็นครั้งแรกที่ราฟาเอลหันไปมองคนที่เสนอราคานี้ มาเฟียหนุ่มจำได้ดีว่าเจ้าของป้ายราคาแสนเหรียญนั้นเป็นใคร อีกฝ่ายเป็นนักการเมืองท้องถิ่นที่ชื่นชอบผู้หญิงผิวสี และราฟาเอลก็รู้ดีว่าอีกฝ่ายไม่ได้สนใจภาพวาดเลย หากแต่สนใจผู้หญิงที่ถือภาพวาดฝีมือของเขาต่างหาก
ซึ่งแน่นอนว่าเขายอมไม่ได้ อย่างไรเสียผู้หญิงคนนั้นก็ต้องเป็นของเขา
“แสนเหรียญครั้งที่หนึ่ง แสนเหรียญครั้งที่สอง”
นักการเมืองท้องถิ่นคนดังกล่าวถึงกับยิ้มกริ่มเมื่อเห็นท่าว่าไม่น่าจะมีใครเสนอราคาที่สูงกว่าตนเองแน่ แต่สุดท้ายเจ้าตัวต้องหน้าถอดสี เมื่อราฟาเอลเสนอด้วยราคาที่เหนือกว่ามาก และเป็นราคาที่สูงลิ่วในการประมูลภาพวาดในค่ำคืนนี้
“ห้าแสนเหรียญ ผมให้ห้าแสนเหรียญ”
“ว้าว”
แม้ต้องร้องอุทานด้วยคำเดิมซ้ำแล้วซ้ำเล่าแต่ถึงกระนั้นการีมก็อดไม่ได้ที่จะร้องออกมาเช่นนั้น ในเมื่อราคาของภาพก้าวกระโดดจากราคาล่าสุดหลายเท่า รอยยิ้มกว้างปรากฏขึ้นบนใบหน้าของการีม และเสียงฮือฮาที่ดังขึ้นอีกระลอกและสายตาของทุกคนที่มองมายังราฟาเอล รวมถึงสายตาของปั้นหยาด้วย
หัวใจของหล่อนเต้นแทบไม่เป็นจังหวะ การหายใจก็ติดขัดขึ้นมาเสียดื้อๆ เมื่อได้เห็นใบหน้าของผู้ประมูลภาพอย่างเต็มตา หล่อนไม่ทราบว่าอีกฝ่ายมีชื่อเสียงเรียงนามว่าอย่างไรหรือเป็นใคร แต่ที่จำได้โดยไม่มีทางลืมนั่นก็คือเขาคือผู้ชายที่ได้ครอบครองหล่อนในคืนนั้น ดวงตากลมโตสีดำขลับเบิกกว้าง ตอนนี้หัวใจของหล่อนเต้นเร็วมากขึ้นและแรงขึ้นราวกับจะทะลุออกมานอกอก ตอนนี้เองที่ปั้นหยาได้เห็นว่าเขาจับจ้องสายตามาที่หล่อนอย่างจงใจ มือเรียวสีน้ำผึ้งกระชับภาพวาดในมือแน่นอย่างไม่รู้ตัว เสี้ยวนาทีต่อมาปั้นหยาก็หลบสายตาคมปลาบคู่นั้นที่ทำให้หล่อนประหม่า และตอนนี้ปั้นหยาก็เลือกจะหลุบสายตาลงต่ำมองพื้นเวทีแทน
และภาวนาว่าให้เขาจำหล่อนไม่ได้
“ห้าแสนเหรียญครั้งที่หนึ่ง ห้าแสนเหรียญครั้งที่สอง ห้าแสนเหรียญครั้งที่สาม” ราคาถูกเคาะที่ห้าแสนเหรียญก่อนที่การีมจะประกาศด้วยรอยยิ้มกว้าง “ขอยินดีกับคุณราฟาเอลด้วยครับที่ได้ครอบครองภาพวาดชิ้นสุดท้ายของงานการกุศลในครั้งนี้ไป ขอเชิญด้านบนเวทีด้วยครับ”
ราฟาเอลกระชับเสื้อสูทให้เรียบร้อยก่อนที่เขาจะก้าวเดินขึ้นไปบนเวทีด้วยท่าทางสง่างาม คริสต็อฟมองตามคนเป็นเจ้านายไป มุมปากของเขายกขึ้นสูง
‘คุณราฟน่าจะเป็นคนเดียวในโลกที่ประมูลภาพวาดฝีมือตัวเองด้วยราคาที่สูงลิ่วขนาดนี้ อ่า แต่จะพูดว่าประมูลภาพวาดก็ไม่ค่อยถูกนัก น่าจะประมูลคนถือภาพมากกว่า ไม่คิดเลยจริงๆ ว่าคุณราฟจะลงทุนขนาดนี้’
ทุกท่วงจังหวะการก้าวเดินและระยะห่างระหว่างกันที่ลดน้อยถอยลงไปทุกทีทำให้ปั้นหยาประหม่าจนยากจะรับมือไหว แต่เพราะหน้าที่ในตอนนี้หล่อนจึงไม่อาจเลี่ยงจากสถานการณ์ตรงหน้าได้เลย สิ่งที่หล่อนทำได้ก็คือกระชับภาพวาดในมือเอาไว้แน่น ราวกับว่ามันเป็นที่พึ่งเดียวที่หล่อนมีในตอนนี้
ปั้นหยาสัมผัสได้ถึงไออุ่นจางๆ และกลิ่นกายที่หอมเย้ายวนอย่างมีเสน่ห์ในแบบผู้ชายเมื่อราฟาเอลหยุดเท้าข้างๆ หล่อน เรียวปากอิ่มสีเชอร์รี่สดที่ตอนนี้ถูกเคลือบด้วยลิปสติกโทนสีนู้ดเม้มเหยียดจนเป็นเส้นตรง และหญิงสาวไม่ได้หันไปมองอีกฝ่ายในทันที แม้ว่าสายตาของเขาจะจับจ้องมาที่หล่อนมาตั้งแต่แรก
“เชิญคุณราฟาเอลรับภาพวาดจากมือนางแบบของเราได้เลยครับ”
ได้ยินแบบนั้นปั้นหยาจึงรีบทำหน้าที่ของตัวเอง หล่อนส่งมอบภาพวาดในมือให้เขาโดยไม่ได้หันไปมองหน้าอีกฝ่ายอย่างที่ควรจะเป็น ราฟาเอลรับภาพจากหญิงสาวด้วยมือข้างเดียว ส่วนมืออีกข้างเอื้อมไปจับข้อมือเรียวอย่างถือวิสาสะ แต่เพราะมีภาพวาดบังอยู่คนอื่นๆ จึงไม่เห็นว่าราฟาเอลยึดข้อมือของปั้นหยาเอาไว้
“ปล่อยฉันนะคะ”
ปั้นหยากระซิบบอกเสียงรอดไรฟันให้ได้ยินกันแค่สองคน แต่แน่อนว่าราฟาเอลไม่ยอมปล่อยหล่อนง่ายๆ ใบหน้าหล่อจัดยังคงเรียบนิ่ง หากแต่นัยน์ตาสีอำพันกลับดูแพรวพราวจนน่าหมั่นไส้
“จำฉันได้หรือเปล่า”
ราฟาเอลเมินคำร้องขอของหล่อน เขาถามขึ้นด้วยระดับน้ำเสียงที่จงใจให้ได้ยินกันเพียงสองคนเพราะบนเวทีการีมยังคงทำหน้าที่อยู่
“ฉันไม่เคยเจอคุณ ขอโทษด้วยนะคะ และก็รบกวนปล่อยฉันด้วย”
ปั้นหยาบอกเสียงแข็งและพยายามควบคุมไม่ให้เสียงสั่น ราฟาเอลยกยิ้มมุมปากเมื่อได้ยินคำตอบเช่นนั้น ดวงตาคมปลาบจับจ้องที่ดวงหน้าเรียวรูปไข่ของหล่อน แค่นั้นก็เพียงพอแล้วที่ปั้นหยาจะรู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งหน้า
“งั้นเหรอ”
ราฟาเอลครางรับแค่นั้นก่อนที่เขาจะปล่อยมือของปั้นหยาให้เป็นอิสระ จากนั้นเจ้าหน้าที่ก็เดินมารับภาพวาดไปจากมือของราฟาเอลเพื่อทำการบรรจุภัณฑ์แล้วส่งตามไปให้ในภายหลัง ปั้นหยากำลังจะกลับเข้าไปหลังเวทีเพราะหมดหน้าที่ของหล่อนแล้ว หากแต่เท้าเล็กก็ต้องเสียจังหวะไปครู่หนึ่งตอนที่ได้ยินราฟาเอลเอ่ยไล่หลัง
“แล้วเจอกัน”
ปั้นหยาไม่ปฏิเสธเลยสักนิดว่าหัวใจของหล่อนกำลังเต้นถี่รัวและมีความตื่นกลัวซุกซ่อนอยู่ด้วย หญิงสาวแกล้งทำเป็นเมินไม่ได้ยินในสิ่งที่ราฟาเอลพูด สาวเท้าฉับๆ จนแทบจะเป็นการเดินกึ่งวิ่ง ก่อนที่ร่างของหญิงสาวจะหายเข้าไปหลังเวที พร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ผุดขึ้นบนใบหน้าหล่อจัดของราฟาเอลที่มองตามร่างของหล่อนไปจนลับสายตา
- ผู้เขียน
