“เรย์จ๋าเจ็บมากไหมคะ”
แก้มใสที่ปีนขึ้นเตียงมานั่งบนตักของลุงเรย์ เงยหน้าถามเขาด้วยความเป็นห่วงก่อนที่เรย์จะส่ายหน้าไปมาช้า ๆ เป็นเชิงบอกว่าเขาไม่เป็นอะไร เด็กน้อยเมื่อเห็นอย่างนั้นก็สวมกอดคุณลุงคนโปรดเอาไว้แน่นอย่างออดอ้อน ก่อนที่กฤษฎิ์จะเดินเข้ามานั่งบนเก้าอี้ข้างเตียงแทนที่พลอยไพลินที่ลุกขึ้นไปนั่งบนโซฟาแทน
“พอรู้ว่าฉันจะมาหานาย ก็ร้องงอแงอยากจะมาหาเรย์ให้ได้จนต้องหนีบมาด้วย”
กฤษฎิ์บอกเพื่อนรักยิ้ม ๆ ก่อนที่แก้มใสจะเงยหน้าขึ้นฉีกยิ้มโชว์ลักยิ้มสวยทั้งสองข้างให้ลุงเรย์จนตาหยี ส่วนคุณลุงก็ได้แต่ขยี้ผมหลานสาวด้วยความเอ็นดู ไม่เจอกันนานหลายวัน หลานตัวน้อยคงคิดถึงเพื่อนเล่นอย่างเขามากสินะ
“แก้มใสคิดถึงเรย์มาก ๆ เลยค่ะ เรย์ไม่ยอมไปเล่นกับแก้มใสเลย”
เด็กน้อยตัดพ้อเพื่อนรักของบิดาด้วยความน้อยใจเล็กน้อย เพราะปกติแล้วคุณลุงเรย์มักจะแวะไปเล่นกับเธอแทบทุกวันที่มีเวลาว่าง และทุกครั้งที่ไปแก้มใส
