เธอกวาดสายตามองไปรอบสถานที่ไม่คุ้นเคยด้วยความหวาดหวั่น รอบตัวมีชายฉกรรจ์รูปร่างกำยำเดินตามขนาบทุกฝีก้าวจนรู้สึกไม่เป็นตัวเอง ครั้นจะเอ่ยถามก็ไม่กล้าพอ เพราะใบหน้าแต่ละคนดูนิ่งและไม่เป็นมิตรเอาเสียเลย
“นายรออยู่ข้างใน” เมื่อเดินมาถึงประตูขนาดใหญ่ของห้องหนึ่ง ชายฉกรรจ์ที่เดินนำก็หยุดแล้วหันมาบอกเบลินดา ก่อนทั้งหมดจะเดินออกไป ทิ้งหญิงสาวเอาไว้คนเดียว
เธอรวบรวมความกล้าเอื้อมมือไปเปิดประตู ค่อยๆ ก้าวเท้าเข้าไปอย่างกล้าๆ กลัวๆ ภายในห้องเงียบและเย็นเฉียบจนทำให้รู้สึกไม่ปลอดภัย
ดวงตาคู่สวยกวาดสายตามองไปรอบห้องสี่โทนสีดำ ถ้าให้เดา ห้องนี้คงเป็นห้องทำงาน เพราะสังเกตจากการตกแต่งและมีโต๊ะทำงานตั้งอยู่มุมหนึ่ง
“มาแล้วเหรอ”
เฮือก! น้ำเสียงเย็นเยียบที่ดังเข้าประโสตจากข้างหลังทำให้เธอสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ สองเท้าถอยออกห่างจากเจ้าของการกระทำดังกล่าวอย่างรวดเร็ว
ทำไมเขาถึงชอบมาไม่ให้ซุ้มให้เสียงตลอ
