หลายชั่วโมงต่อมา
“อ๊า!” อลันปลดปล่อยออกมาอีกครั้งอย่างสุขสม หลังจากบรรเลงเพลงรักกับเบลินดามาร่วมหลายชั่วโมง แก่นกายขนาดใหญ่ถูกดึงออกจากร่องรัก
มาเฟียหนุ่มมองน้ำรักสีขาวขุ่นที่ไหลย้อนออกมาจากร่องรักหยดลงผ้าปูที่นอนสีดำ เขาถอดเครื่องป้องกันออกแล้ววางลงบนเตียง ก่อนจะเดินไปหยิบผ้าขนหนูมาพันรอบเอว ส่วนเบลินดานอนหมดแรงหายใจหอบเหนื่อยอยู่บนเตียงนอน
“….” เธอค่อยๆ ดึงร่างกายบอบช้ำของตัวเองขึ้นมานั่งพิงหัวเตียงพร้อมดึงผ้าห่มสีดำมาคลุมเรือนร่างเปลือยเปล่า นั่งกอดตัวเองบนเตียงนอนขนาดใหญ่โดยมีสายตาคนใจร้ายจ้องมอง
“ถ้าอยากเจอพ่อ ก็รีบไปแต่งตัว”
“พี่อลันจะพาเบย์ไปหาพ่อจริงๆ เหรอคะ” เธอถามอย่างหวาดระแวง นับตั้งแต่เขาเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงออกมา เธอก็มองว่าเขาเริ่มไม่น่าเชื่อถืออีกต่อไป
“กลัวว่าฉันจะลวงเธอไปฆ่ารึไง”
“เปล่าค่ะ…”
“แล้วเมื่อไหร่จะลุกไปแต่งตัวสักที”
“เบย์ลุกไม่ไหว” บทรักที่ลากยาวมา
