อ่างอาบน้ำสีไข่มุกภายในห้องน้ำกว้างซึ่งตอนนี้ถูกบรรจุไปด้วยน้ำสีใสที่พอร์ชเข้ามาจัดการไว้ก่อนหน้า น้ำอุ่นกำลังพอดี แต่ไม่ได้ทำให้ร่างแน่งน้อยรู้สึกดีมากนัก คิ้วเรียวขมวดมุ่นไม่ต่างจากสมองที่กำลังใช้ความคิดอย่างหนัก นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก...
เรียวขาสวยที่เปลือยเปล่าถูกยกขึ้นตั้งชันเข่า ก่อนที่นับตะวันจะกอดมันไว้เพื่อซุกใบหน้าของตน ริมฝีปากเบะออกน้อยๆ เมื่อนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก ไม่รู้ว่าเมื่อคืนได้ทำเรื่องขายขี้หน้าให้คนพี่เห็นหรือเปล่า
หมดสิ้นกัน แบบนี้พี่พอร์ชจะมองเขาเปลี่ยนไปไหมนะ
“ฮื่ออ”
เปลี่ยนจากการนั่งชันเข่า เป็นการตีขาไปมาจนน้ำกระจายออกจากอ่าง ลูกแมวตัวน้อยกำลังงอแงอย่างถึงที่สุด ไม่ได้ตบตีกับใครหรอก ตบตีกับตัวเองเนี่ยแหละ
“ซวยแล้วนับตะวันนนน”
ภาพในหัวจินตนาการไปถึงว่าตนกำลังอ้วกใส่ร่างสูงของพี่พอร์ช หรือไม่ก็ทำตัวโก๊ะๆ จนคนพี่อับอายแทน ยิ่งคิดก็ยิ่งเครียด ร่างบอบบางของนับตะว
