“พ่อจ๋าช่วงนี้สุขภาพมึงโอเคใช่ไหม? แบบว่าๆ มีอะไรมึงปรึกษากูได้ตลอดเลยนะ”
“…”
บุหรี่ถูกดึงออกจากริมฝีปากหยักด้วยจังหวะเชื่องช้า ก่อนที่พอร์ชจะหันไปสบตาเพลิงด้วยสีหน้าที่แสดงถึงความงุนงงอย่างเห็นได้ชัด ร่างกายท่อนบนเปลือยเปล่าขยับเอนพิงโซฟาตัวใหญ่ พร้อมกับเอ่ยถามเพื่อนสนิทด้วยน้ำเสียงที่เจือไปด้วยความสงสัย
“อะไรของมึง”
“ก็แหมมม มันก็นานแล้วไหมอ่า”
“…” พอร์ชเลิกคิ้วมองเพลิง
“ให้กูไปหาหมอเป็นเพื่อนมึงได้เลยนะเว้ยพ่อจ๋าของกู”
“…”
คราวนี้ไม่ใช่แค่พอร์ชที่แสดงสีหน้างุนงง ไทเลอร์กับตฤณภพก็ไม่ต่างกัน ไอ้เพลิงมันเป็นเหี้ยอะไรของมันวะ
“มึงเสื่อมสมรรถภาพหรือเปล่าวะพอร์ช อั่ก! เจ็บนะโว้ย!!”
ทันทีที่พูดจบ ส้นตีนขาวๆ ของพอร์ชก็ยันโครมลงกลางหลังของเพลิงอย่างรวดเร็ว ทำเอาคนห่วงเพื่อนลงไปนอนกองกับพื้นอย่างหมดสภาพ อยากลุกขึ้นมาถีบสวนกลับสักที แต่ทว่าพอเห็นดวงตาคมกริบสีรัตติกาลก็เป็นอันต้องถอยไปตั้
