เส้นผมสีน้ำตาลฟูฟ่องชี้โด่เด่ไปมาเนื่องจากผู้เป็นเจ้าของเพิ่งตื่นจากห้วงนิทราแสนหวาน มือคู่น้อยยกขึ้นขยี้ตาเบาๆ รู้ว่าไม่ควรทำแบบนี้ แต่นับตะวันอดใจไม่ไหว ไม่งั้นลืมตาไม่ขึ้นแน่ๆ
เรียวขาสวยภายใต้เสื้อเชิ้ตสีดำตัวโคร่งที่นับตะวันใส่นอนบ่อยๆ ค่อยๆ ก้าวลงบันไดด้วยจังหวะไม่เร่งรีบนัก สลิปเปอร์รูปคุณกระต่ายสีชมพูก้าวต้อกแต้กไปมา
เจ้าลูกแมวตัวน้อยหาวหวอดๆ พร้อมกับยืดแขนบิดขี้เกียจไปด้วย แต่ทว่าปลายเท้ากลับหยุดนิ่งบริเวณห้องนั่งเล่นอย่างกะทันหัน
“หืม?”
ห้องนั่งเล่นที่ควรจะมีพี่ตฤณแค่คนเดียว ทว่าตอนนี้มันเต็มไปด้วยแก๊งพี่ชายของเขา อาการง่วงงุนหายเป็นปลิดทิ้ง โอ๊ยย แบบนี้ถ้าพี่พอร์ชมาเจอก็แย่สิ ดูสภาพเขาสิๆๆ
คนน่ารักก้าวเท้าถอยหลังไปสามก้าว ก่อนจะรีบหมุนตัวหันหลังกลับ ต้องรีบกลับขึ้นห้องเดี๋ยวนี้! จะให้พี่พอร์ชมาเห็นเขาในสภาพแบบนี้ไม่ได้!
แต่ทว่า...
“อ้ะ!”
ก็ไม่คิดว่าจะหมุนตัวไปชนใครเข้า
