“นิชาคิดถึงพอร์ชจังเลยค่ะ”
“…”
“ไม่ได้เจอกันนานเลยน้า ว่าแต่นี่ใครกันคะ หน้าตาจิ้มลิ้มน่ารักมากๆ”
“น้องตฤณเองครับ ชื่อตะวัน”
“หวัดดีจ้าน้องตะวัน พี่ชื่อนิชานะ”
“สวัสดีครับ”
นับตะวันยกมือขึ้นไหว้หญิงสาวตรงหน้า ก่อนจะหลุบตามองอาหารในจานที่ก่อนหน้าเขายังรู้สึกอยากกินจนพุงกาง แต่ทว่าตอนนี้กลับไม่อยากกินมันเสียแล้ว หากว่ามีใครสักคนสังเกตสักนิด ก็คงจะได้เห็นความสั่นไหวในดวงตาคู่งาม
“งั้นนิชาไม่กวนดีกว่า บายจ้า”
“บ๊ายบายค้าบ”
หญิงสาวสุดสวยในชุดเดรสสีแดงเดินออกไปแล้ว ทิ้งไว้เพียงความสงสัยและคำถามมากมายในหัวของเด็กน้อยนามว่านับตะวัน มือบางเขี่ยข้าวในจานไปมาเมื่อความอยากอาหารหมดไป ริมฝีปากขบเม้มแน่นเมื่อขอบตาร้อนขึ้นมากะทันหัน
พี่ผู้หญิงคนเมื่อกี้คงไม่ใช่แค่เพื่อนธรรมดาสินะ...
แล้วตะวันมีสิทธิ์หวงพี่พอร์ชได้ไหม? หรือว่าการเป็นน้องชายเพื่อนสนิทมันไม่สามารถก้าวไปรู้สึกแบบนั้นได้
