“ชอบเหมือนกัน”
ห๊ะ! พี่พอร์ชพูดอะไรออกมานะ
นับตะวันตาโตก่อนจะหันขวับอย่างรวดเร็วมามองคนพี่ที่จ้องมองตนอยู่ก่อนหน้า ริมฝีปากอ้าพะงาบๆ เหมือนกับต้องการพูดบางอย่างแต่ทว่ากลับไม่มีเสียงหลุดรอดออกมาแม้แต่คำเดียว ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความสับสน มองสบกับคนพี่ที่ดวงตาคมกริบนั้นแน่วแน่มั่นคง
พอร์ชจับน้องให้นั่งหันมาหากันดีๆ ท่อนแขนแข็งแรงประคองบริเวณแผ่นหลังบางเอาไว้ไม่ให้น้องหงายหลังลงไปที่พื้น
“ตะ ตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ตั้งแต่ตอนพี่อยู่ปี 2 วันนั้นพี่มาหาไอ้ตฤณที่บ้าน”
“พี่พอร์ช ฮึก”
“ชู่ว ไม่ร้องสิ”
เด็กน้อยขยับใบหน้าเข้าไปซบที่ลาดไหล่กว้าง ก่อนจะปล่อยจะให้น้ำตาไหลออกมาจนเปียกชุ่มเสื้อของพอร์ช กายบางสั่นน้อยๆ ราวกับสัตว์ตัวเล็กๆ พอร์ชโอบกอดน้องเอาไว้แน่น จูบซับยังขมับขาวที่อยู่ไม่ไกล
“แล้วทำไมเพิ่งมาบอกกัน ตะวันนึกว่าพี่พอร์ชไม่ชอบตะวัน...” กำปั้นน้อยๆ ทุบหลังพอร์ชไปสามที
“น่ารักข
