[ตอน]
เจ้าช่างยั่วยวนเก่งนัก
“อ่าส์...ท่านอ๋องน้อยสู้มือหม่อมฉันใหญ่เลยเพคะ ท่านอ๋องเล่ามิต้องการลงโทษหม่อมฉันต่อแล้วหรือ”
แม้จะต้องเอ่ยถ้อยคำน่าอายเพียงใด ลั่วจินหลิงก็ต้องลองดู ยั่วเข้าไว้ท่านอ๋องจะได้ลืมเรื่องที่นางก่อไว้เมื่อคืน
นัยน์ตาคมบุรุษหลุบลงมองริมฝีปากงามที่คลี่ยิ้มน้อยให้ มือบางอ่อนนุ่มของลั่วจินหลิงลูบไล้ไปตามท่านอ๋องน้อยที่อยู่ภายใต้ผืนอาภรณ์ชั้นดี ความแข็งขืนของบุรุษทำให้นางลอบยิ้ม ใช้มือกอบกุมส่วนนั้นไว้แล้วขยับขึ้นลงเนิบช้า จนบุรุษหนุ่มมองดวงหน้างามด้วยแววตาดุ ๆ เมื่อนางกล้าซุกซน
“ลั่วจินหลิง...อยากให้เปิ่นหวางลงโทษเจ้าบนเตียงมากนักรึ” จ้าวเว่ยหลงถามย้ำ ทั้ง ๆ ที่ในใจอยากจับนางขย้ำเสียให้รู้แล้วรู้รอดไป
เรียวปากอวบอิ่มคลี่ยิ้ม “จะหายโกรธหรือไม่เพคะ จนป่านนี้แล้วยังมิเข้าใจอีกหรือว่าทั้งร่างกาย และหัวใจของหม่อมฉันเป็นของผู้ใด เห็นท่านอ๋องเป็นเช่นนี้ หม่อมฉันน้อยใจย
