[ตอน]
เปิ่นหวางเชยชมมาหมดแล้ว
เหตุใดท่านอ๋องเก้าจึงทำท่าถมึงทึงมิหยุดหย่อนเช่นนั้นเห็นท่านอ๋องทั้งสองแล้วนางรู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันที
"เอ่อ...เช่นไรหม่อมฉันก็ขอขอบพระทัยท่านอ๋องที่เมตตา ตอนนี้หม่อมฉันอาการดีขึ้นมากแล้วเพคะ ท่านหมอก็จ่ายยาบำรุงไว้ให้มากมายนัก" น้ำเสียงหวานเอ่ยกับท่านอ๋องเซียง นางกลัวเหลือเกินว่าจ้าวเว่ยหลงจะหมดความอดทนเสียก่อน
เซียงเฟยหลงได้ฟังก็ขมวดเรียวคิ้ว ยกหลังมือสัมผัสหน้าผากนางอย่างอ่อนโยน ซึ่งเป็นการกระทำที่ทั้งนางและจ้าวเว่ยหลงมิได้คาดคิดว่าบุรุษหนุ่มจากเป่ยหมิงจะกล้าทำ
“ท่านอ๋อง...” ลั่วจินหลิงพึมพำอย่างตะลึงตะลาน
"สีหน้าเจ้ายังซีดเซียวอยู่มาก ดื่มน้ำแกงของเปิ่นหวางสักหน่อยเถิด"
เซียงเฟยหลงเอ่ยย้ำโดยไม่แยแสสายตาของจ้าวเว่ยหลงผู้เป็นถึงสวามีของนาง เขาอยากรู้นักว่าชินอ๋องจะทำอย่างไรยามมีบุรุษมาเอาใจชายาของตน
"เฟยหลง! เจ้าไม่คิดว่าล้ำเส้นกันเกินไปรึ ลั่วจินหลิ
