“ข้าวมันไก่ไม่เอาหนังสองจานค่ะ อีกจานเพิ่มข้าวนะคะ”
ลูกแพร์เป็นคนสั่ง ทว่าคนที่ยื่นมือไปรับเอาจานข้าวมันไก่จากป้าเจ้าของร้านมาวางบนถาดก็คือภีม เมื่อได้ครบสองจานตามที่สั่งจึงพากันเดินกลับไปที่โต๊ะซึ่งตอนนี้ทุกคนนั่งกันเกือบครบเหลือแค่ลูกเกดที่ยังยืนรอราดหน้าอยู่ที่หน้าร้าน
ลูกแพร์เดินเข้าไปนั่งข้างหยกที่กำลังกินข้าวยำอย่างเอร็ดอร่อย ส่วนภีมก็เดินไปนั่งที่โต๊ะอีกตัวซึ่งอยู่ติดกัน
“กินข้าวมันไก่เหมือนกันด้วยอะ เป็นอะไรกันปะ” พอร์ชแซวยิ้มๆ เลยถูกภีมมองแรงใส่ ส่วนลูกแพร์ก็ก้มหน้าก้มตากินข้าวมันไก่ในจานของตัวเองเหมือนไม่ได้ยินทั้งที่ความจริงแล้วเธอเขินจนใบหน้าเห่อร้อนไม่ต่างจากคนเป็นไข้
นายจะแซวทุกชั่วโมงไม่ได้นะพอร์ช แบบนี้คนถูกแซวก็แย่สิ
“ทำไม? ไม่อร่อย?” คีนถามเมื่อเห็นพอร์ชทำหน้าไม่สบอารมณ์หลังจากที่กินก๋วยเตี๋ยวในถ้วยไปไม่กี่คำ
“เออดิ ทำไมมันไม่อร่อยเหมือนที่กินอยู่ที่บ้านไอ้ภีมวะ รส
