หลายวันต่อมา...
“ลูกแพร์”
ลูกแพร์ที่ฟุบหน้าอยู่กับโต๊ะเรียนค่อยๆลืมตาตื่นและเงยหน้าขึ้นมองเมื่อได้ยินเสียงเรียก ถึงสติจะยังไม่เต็มร้อยแต่ก็รู้ว่าสิ่งแรกที่ต้องทำคือการยกมือขึ้นลูบใบหน้าสำรวจหาสิ่งที่เป็นส่วนเกินและจัดทรงผมให้เรียบร้อย เมื่อมั่นใจในระดับหนึ่งจึงหันไปมองคนที่เอ่ยเรียก
“มอส...มีไรเหรอ?”
ตอบเสร็จก็หันไปมองหยกที่ยังฟุบหลับอยู่ที่โต๊ะข้างๆ ไม่มีวี่แววว่าจะตื่นง่ายๆ เอื้อมตัวหันไปมองด้านหลังก็เห็นลูกเกดกับมีนที่ฟุบอยู่บนโต๊ะของตัวเองมีสภาพไม่ต่างกัน จริงๆแล้วชั่วโมงนี้พวกเธอมีเรียนพละศึกษา แต่เพราะครูผู้สอนติดประชุมจึงอนุญาตให้เรียนตามอัธยาศัย และการเรียนตามอัธยาศัยของพวกเธอก็คือการพักสายตา
“คุยด้วยแปปนึงดิ”
“อือ มีไรเหรอ? พูดได้ๆ เราแค่พักสายตา” รีบพูดเมื่อเห็นสายตาของมอสที่มองมาเหมือนไม่แน่ใจ พักสายตาที่หมายถึงการหลับพักสายตาอะนะ เมื่อกี้ตอนลูบหน้าตัวเองก็แอบกลัวเหมือน
