ลูกแพร์อมยิ้ม ส่ายหน้าเบาๆเมื่อเห็นข้อความที่ภีมคุยกับพอร์ช อ่านตรงไหนก็ไม่เจอข้อความที่เป็นประโยคคำถามและคำตอบ ข้อความที่เห็นคือการบอกเล่าและคำอวยพรของเพื่อนที่โคตรสนิทกันมากๆ เพราะถ้าไม่สนิทกันจริงเจอคำอวยพรพวกนี้เข้าไปคงมีสะดุ้ง
แต่เมื่อภีมบอกว่าคุยกับพอร์ชแล้วเธอก็จะเชื่อตามนั้น บางทีเธออาจจะเข้าไม่ถึงการคุยกันของเพื่อนสนิทสองคนนี้ก็ได้
“ให้เราอ่านแชทเนี่ย ด่าเราทางอ้อมปะ?” ลูกแพร์แซว หรี่ตามองภีมที่หน้าแดงขึ้นเรื่อยๆ ใบหน้าของภีมแดงมากจนเธอเกือบจะหัวเราะออกมาเพราะกลั้นเอาไว้ไม่อยู่
ภีมเม้มปากแน่น มองคนพูดตาดุ “เดี๋ยวจะโดน”
“โดนอะไรเหรอ? หือ?” ลูกแพร์อมยิ้ม
ภีมมองลูกแพร์นิ่ง มุมปากยกขึ้นยิ้ม ก่อนจะขยับตัวลุกขึ้นยืนเดินเข้าไปหาคนที่นั่งอมยิ้มจนเกือบจะถึงตัวแล้วโน้มตัวลงไปหาให้ใบหน้าทั้งสองห่างกันไม่ถึงหนึ่งนิ้ว มันใกล้มากจนมองเห็นภาพตัวเองในดวงตาของอีกฝ่าย ลมหายใจอุ่นที่เป่ารดซึ่
