PheeM : อู้?
ลูกแพร์เลิกคิ้วให้กับข้อความของภีมที่ส่งมา หันไปมองทางสนามฟุตบอลก็เห็นภีมกำลังมองมาทางนี้
แบบนี้คงไม่ใช่แค่เธอคนเดียวหรอกมั้งที่อู้
Look-Pear : ใครอู้?
Look-Pear : ทีมเราพักเบรกต่างหาก
Look-Pear : อ่อ...ว่าตัวเอง?
PheeM : ซ้อมเสร็จแล้ว
Look-Pear : จริงดิ? วันนี้ทำไมเสร็จเร็ว? ปกติเลิกซ้อมหกโมงไม่ใช่เหรอ?
PheeM : เก่งไง
Look-Pear : ภีม คนเก่งเขาไม่ชมตัวเองหรอกนะ คนที่ชมตัวเองเขาเรียกคนหลงตัวเอง แยกให้ถูกด้วย
PheeM : หือ?
PheeM : จริงๆ ก็อยากให้เธอหลงมากกว่า
โคตรขี้อ่อย…
ลูกแพร์อมยิ้มหน้าแดง พยายามกลั้นยิ้มจนปวดแก้ม นับวันความขี้อ่อยของภีมก็ยิ่งรุนแรงจนเธอกลัวว่าจะรับมือไม่ไหว อีกอย่างใครบอกว่าเธอไม่หลง
เพราะตอนนี้เธอก็หลงเขาจะแย่
“ลูกแพร์....”
เสียงเรียกทำให้ลูกแพร์เงยหน้าขึ้นมอง ดวงตาหรี่มองอย่างแปลกใจเมื่อเห็นว่าคนที่เรียกเธอคือรุ่นพี่ ม.6 ที่ชื่ออัด
เธอไม่ไ
