“แล้วมึงเสือกอะไรด้วย!”
ลูกแพร์ยิ้มให้ภีมที่เดินมาหยุดข้างๆ เธอเห็นตั้งแต่ที่ภีมเดินเข้ามาในอาคารแล้ว จึงไม่ตกใจกับเสียงของเขา
“ไอ้ภีม...” อัดหันไปมองภีมตาขวาง “มึงอีกแล้วเหรอวะ กวนตีนกูตลอดเลยนะมึง”
“พูดเหมือนมึงมีตีนคนเดียว” ภีมยิ้มหยันไม่ได้กลัวคำขู่ของอัดแม้แต่น้อย
“ว่ากูเสือก แล้วมึงเกี่ยวอะไรด้วย? กูคุยกับลูกแพร์ไม่เกี่ยวกับมึง หรือว่ามึงเป็นแฟนลูกแพร์...” อัดแสยะยิ้ม “...ก็ไม่ใช่ เป็นแค่เพื่อนอย่าสอดดิ”
ลูกแพร์สบตาภีมอยู่เกือบนาที เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกอึดอัดกับสถานะระหว่างตัวเองกับภีม อยากจะพูดอะไรสักอย่างออกไป แต่ก็พูดไม่ออก ไม่รู้ว่าควรจะใช้คำพูดแบบไหนกับสถานะที่เป็นอยู่
คุยกันแทบทุกวัน ให้ความสนิทมากกว่าเพื่อนผู้ชายคนอื่น ไปเที่ยวด้วยกันที่ไม่ต่างจากออกเดท รู้ว่าพิเศษแบบใส่ไข่ แต่ทว่าก็ยังไม่เคยพูดคุยกันเรื่องสถานะ เวลาแนะนำก็ยังคงเป็นเพื่อน...
เฟรนด์โซน...น่าจะใกล้เคี
